Boudewijn Büch : de dichter, de dodo en het demasqué

Met heel veel fascinatie keek ik vroeger wel eens naar De wereld van Boudewijn Büch en het boek Eenzaam, zijn tweede Eilanden-boek, heb ik met veel plezier gelezen en wakkerde toen mijn leeshonger heel sterk aan.

Nu heb ik, in uitgesteld relais, gekeken naar de documentaire Boudewijn Büch : de dichter, de dodo en het demasqué (hier te bekijken), waarin de mystificatie van zijn leven door hemzelf uitgebreid wordt gedissecteerd. Eerder gebeurde dat -zo las ik- al in het boek Boudewijn Büch, verslag van een mystificatie door Rudie Kagie.

Wat me vooral greep in het hele verhaal, is de grote eenzaamheid die het allemaal uitstraalt. Voor mij zit er heel veel herkenbaars in deze documentaire : ik ken de drang om steeds verder op zoek te gaan dat bepaalde boek (of die bepaalde plaat), ik ken het verlangen om in een geliteratuurd leven te schuilen en jezelf meer glans te geven, ik ken de onmogelijkheid tot troost in eenzaamheid,...

Deze documentaire lijkt mij met heel veel liefde en mededogen voor Boudewijn Büch gemaakt, en ook wie niets heeft met deze schrijver, kan erin iets universeels ontdekken, vooral met betrekking tot eenzaamheid.

Tetris 2.0

Als je dacht dat je Tetris beu was... hier is een nieuwe variant :

Hugo Claus

Gisteren overleed Hugo Claus.

Reeds vele jaren werd hij genoemd als kanshebber voor de Nobelprijs literatuur, die hij nooit ontving. Zijn oeuvre is bijzonder uitgebreid en veelzijdig : proza, poëzie, theater en nog zo veel dingen meer (als schilder hoort hij thuis in de Cobra-beweging).

In het middelbaar las ik ooit Een zachte vernieling. Eind jaren tachtig was dat, en hij gold toen al als de beste schrijver die er in ons land was. Ik herinner me amper nog iets van dat boek, enkel de teleurstelling... Op dat moment immers verschilde het enorm van wat ik al gelezen had en ik was aan het boek begonnen met grote verwachtingen, die niet ingelost werden. Toegegeven, wellicht verwachtte ik toen gewoon andere dingen dan nu, en mogelijks zou ik het boek nu wel graag lezen.

Zowat anderhalf jaar geleden las ik Het jaar van de kreeft, en daar heb ik toen wél enorm van genoten. De beschrijving van het aantrekken en afstoten vond ik bijzonder raak.

Zijn alom bejubeld meesterwerk Het verdriet van België staat dan wel al lang in mijn boekenkast, maar ik ben er nog niet toe gekomen om het te lezen. Misschien is nu een goed moment...

Gelezen (17)

Ik heb de voorbije weken weer enkele prachtige boeken gelezen...

Hé Nostradamus - Douglas Coupland

In dit geval ging het eigenlijk eerder om herlezen. Ik wist dat ik ooit aan dit boek begonnen was, maar dacht niet dat ik het uitgelezen had... Vreemd genoeg herkende ik wel voortdurend stukken ("ah ja, dit heb ik al gelezen"), maar kon ik me nooit herinneren hoe het dan verder ging, al bleek ook het einde al bekend voor mij... Vreemd !

Hé Nostradamus mag dan wel starten met een schietpartij in een middelbare school, hetgeen doorheen het boek een aanwezig thema blijft, maar Coupland is erin geslaagd om het verhaal veel meer mee te geven. Uiteindelijk schrijft hij vooral over de moeilijkheden van mensen om te communiceren en over hoe je verantwoordelijk blijft voor je eigen daden, wat ook de omstandigheden van je leven zijn. De schietpartij vormt daarin dan ook meer de achtergrond dan het hoofdmotief.

Brave new world - Aldous Huxley

Aldous Huxley schetst een toekomstige wereld waarin heel wat menselijk falen is weggewist door technologisch en biologisch-genetisch ingrijpen. In enkele reservaten is de "wilde" (de hedendaagse mens) nog te zien, maar de wereld heeft lang geleden gekozen voor orde, regelmaat en stabiliteit. In tijden waarin klonen en genetische modificatie geen science-fiction zijn, werpt de roman dan ook belangrijke morele vragen op, en blijft dit boek een must.

Encyclopedie van de sneeuw - Sarah Emily Miano

Sarah Emily Miano heeft in dit fictief encyclopedisch boek heel wat verhalen te vertellen, die allemaal min of meer verbonden zijn met de thema's sneeuw, ijs, koude,... Soms zijn het korte citaten uit andermans werk, soms zijn het kortverhalen (vaak over koude relaties tussen mensen). In zijn geheel vormt dit een bevreemdend en ook wat wisselvallig boek, waarin de langere passages mijn voorkeur wegdragen.

Expo : Les rendez-vous ratés

In galerie Jan Dhaese in Gent loopt binnenkort een expo met werk van de fotografe Priscilla Bistoen : Les rendez-vous ratés.

De fotografe gaat op zoek naar "het verhaal" en dat levert naar eigen zeggen een reeks foto's op over gemaakte keuzes, gemiste kansen en onomkeerbare momenten. Ze werkt in haar eigen studio, waarin ze minutieus de compositie maakt van haar foto's. Alle details worden tot in de puntjes verzorgd, en zijn erop gericht om "het verhaal" te vertellen. En deze dame heeft oog voor detail, wat o.m. blijkt uit de matching van achtergrond en personage.

De expo loopt van 15 maart tot 26 april en is telkens te zien van woensdag tot en met zaterdag tussen 14u en 18u, in galerie Jan Dhaese, Ajuinlei 15B in Gent. Je kan hier alvast de trailer bekijken...

Doel leeft

Gisterenavond zond Canvas een VPRO-documentaire uit, Doel leeft. In deze (zwart-wit gefilmde) documentaire krijgen we fragmenten te zien uit het leven van het polderdorp en enkele (oudere) inwoners.


In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, geeft het allemaal een troosteloze, hopeloze, doodse indruk, en voel je hoe deze mensen de kracht missen om te vechten tegen het onrecht dat hen aangedaan wordt. De wurggreep op het polderdorp treft mensen met hun angsten, verdriet, levens,...

Soms word ik zelf moedeloos van hoe dit allemaal kan gebeuren en er zo veel onverschilligheid is na al die jaren. Een eerder bezoek aan Doel trof mij ook al zo sterk. Gelukkig zijn er af en toe nog eens kleine reminders voor wat het Vlaamse "goed bestuur" gewone mensen aandoet...

Jeff Healey overleden

Zondag overleed de Canadees Jeff Healey. De blinde gitarist en zanger overleed aan netvlieskanker (dat was trouwens de oorzaak van zijn blindheid).

Met The Jeff Healey Band speelde hij in 1990 op Rock Torhout, waar ik hem aan het werk zag. Hij had net een radiohit te pakken met een schitterende cover van While my guitar gently weeps (een nummer van The Beatles). Opvallend was vooral dat Jeff Healey speelde met zijn gitaar plat op zijn schoot.

Jeff Healey werd 41 en hij had net een nieuw album af, dat in Europa in april verschijnt.

Voor meer informatie, klik hier