Tuinieren

Zelf hebben we een vrij grote tuin, waarin we kippen kunnen houden, een (kleine) moestuin kunnen aanleggen en nog genoeg ruimte hebben voor een grasveldje en een terras. Heel wat mensen in Gent en in de randgemeenten hebben die luxe echter niet. Gelukkig bestaan er volkstuintjes, zoals in Gentbrugge. Daar kunnen ze niet alleen tuinieren en hun eigen (gezonde) groenten verbouwen, maar het is ook een uiterst geschikt middel om mensen elkaar te laten ontmoeten en te werken aan het sociaal weefsel dat de stad leefbaar moet houden...
Toen Yves Leterme nog minister-president was, bestelde hij een studie over volkstuintjes, en daaruit blijkt dat het maatschappelijk belang ervan nog verder zal stijgen, maar dat tegelijk ook zowat een derde van die volkstuintjes bedreigd is in zijn bestaan, voornamelijk om planologische redenen (als ik het goed begrijp : omdat de -lokale- overheid die locaties anders wil laten invullen).
Zelf heb ik weet van een volkstuintje dat begin jaren negentig nog bestond in de buurt van het UZ in Gent, en nu al enkele jaren verdwenen is voor nieuwe appartementen...
Al is de ligging van b.v. de Gentbrugse volkstuintjes verre van ideaal (vlak langs de snelweg), toch zou het zonde zijn mochten ze verdwijnen.Hun sociale, ecologische, gezondheidspreventieve en zelfs economische waarde valt immers niet te onderschatten !

Doel

Het voetgangers- en fietsveer tussen Doel en Lillo viel enorm in de smaak van onze twee kinderen, met wie we vandaag een daguitstapje naar die eilanden in het havenlandschap deden. We reden door het havengebied van de Waaslandhaven (langs het werk van een vriendin), picknickten in Doel, vaarden naar Lillo (waar in de speeltuin genoten werd van een wip, twee schommels en een wipdolfijntje, maar evenzeer van de gevallen appelen en peren...) en keerden terug over Kieldrecht (bijna langs de voordeur van diezelfde vriendin...).

Schrijnend vond ik toch wel hoe een heel dorp verminkt en half vernield is door een overheid die een leef- en woongemeenschap heeft weten te offeren voor economische belangen van een gigantische, uitgestrekte, half maanlandschap / half industriële blokken, haast surrealistisch uitziende haven op Linkeroever. Huizen die onbewoond achtergelaten zijn en waarvan de ruiten (en het raamwerk) in de kamers op de eerste en tweede verdieping liggen, met zicht op een halve ingebouwde keuken, deuren die openstaan en waarachter ladders liggen tussen zwerfvuil, overal hartjes op deuren die nooit meer geopend worden door moeders, minnaars, kinderen of gepensioneerden, half gebouwde huizen en half vernielde huizen, lege straten en dan de ontelbare borden met poëzie over de teloorgang van een polderdorp : het maakt het allemaal nog desolater. De moto's, auto's en fietsen van toeristen, velen met het veer vanuit Lillo gekomen, versterken die indruk nog.

Wat vooral zo erg is, is dat de Vlaamse regering (jawel, die van het goed bestuur !) de doodsteek gaf door duidelijk te kiezen voor maatregelen die elke reanimatie onmogelijk maken, die erop gericht zijn dit dorp uiteindelijk volledig uit te wissen.

Jaren geleden las ik het boek De bres van Chris De Stoop, afkomstig uit deze streek, dat net beschrijft hoe Doel veroordeeld wordt. Grote delen ervan ben ik dan wel vergeten, maar ik herinner me vooral de teneur dat hier al decennia een moord wordt gepleegd op landbouwgemeenschappen onder valse voorwendsels en met belangen van slechts enkelen voor ogen, vooral vanuit het aan de overkant gelegen Antwerpen...

Doe dit voor het te laat is : lees het boek en ga naar Doel ! Kijk er goed rond en voel wat je voelt... En vergeet het nooit meer !

PS Nét vandaag (niet dat we er zelf iets van gemerkt hebben) was er nieuws uit Doel...

Shit pile oftewel "kaka"

In het Openluchtmuseum Middelheim bezocht ik vandaag met mijn 2 kinderen (5 en -bijna- 2 jaar) de tentoonstelling met opblaassculpturen van Paul McCarthy (van wie er overigens binnenkort ook in het S.M.A.K. in Gent een tentoonstelling komt...)

De varkens, de fles ketchup, de kerstman en het hoofd waren voor hen absolute uitschieters, maar onze kleinste was nog het meest onder de indruk van het werk dat hij meteen zelf herkende : "Kaka".

En zo bewijst hij opnieuw een kleine kunstkenner te zijn...

Gelezen (9)

Het existentialisme is me natuurlijk wel in grote lijnen bekend, maar soms is het nodig en nuttig om een vertaling te maken van een filosofie naar een verhaal, naar een belevenis, naar een situatie, om beter te begrijpen waar het om draait.

In De vreemdeling schetst Albert Camus het verhaal van een jonge man, wiens moeder begraven wordt en die een jonge Arabier vermoordt. Voor de hoofdrolspeler zelf staan beide feiten los van elkaar, maar voor de aanklager, rechter en jury op zijn proces, en voor heel wat mensen uit zijn omgeving, is er een verband. Zelf ondergaat hij alles, zonder al te veel spijt, berouw en al zeker zonder behoefte aan besef van zonde of aan berouw. Dat heeft immers allemaal geen nut, aangezien de gebeurtenissen hem overkomen en het zo is omdat het zo moet zijn... Wie echter verwacht daardoor te maken te krijgen met een kille, liefdeloze man, wordt van het tegendeel overtuigd door de schrijver.

Het verhaal blijft geloofwaardig, neemt je mee en Camus slaagt er heel goed in om je een echte mens te laten zien, die vrede weet te nemen met het besef dat hij bestaat, en dat er uiteindelijk niets meer is dan dat...

Gezien : A Zed and Two Noughts

A Zed and Two Noughts (ZOO) is een film van Peter Greenaway uit 1985, waarin 2 broers die in de zoo werken, trachten om te gaan met de dood van hun vrouwen (2 zussen) in een wel zeer vreemd auto-ongeluk (een botsing met een zwaan).

Natuurlijk is de film alweer een zegen voor het oog, met de mooiste kleuren en de prachtige kadrering, een zegen voor het oor, met de prachtige muziek van Michael Nyman, en een uitdaging voor wie vooral het verhaal wil volgen... Eens je echter in het verhaal zit (dat duurt toch wel een kwartiertje, en dan begint vanalles op zijn plaats te vallen), denk je mee na over thema's als verval, vergankelijkheid, toeval, symmetrie en verlies. De personages in het verhaal zijn allen in haast gelijke mate, zij het wel heel verschillende wijze, verstrikt in machtsspelen en elk manipuleert op eigen wijze, terwijl hij/zij zelf ook gemanipuleerd wordt.

Een vrolijker mensbeeld krijg je niet door deze film, maar een esthetische ervaring ben je zeker rijker, en dagen nadien ontkom je niet aan het besef ook intellectueel iets meegekregen te hebben...