Lambchop

Er hoeft nauwelijks iets te veranderen aan de sound van Lambchop. Sinds halfweg de jaren negentig brengt deze band uit Nashville rond spilfiguur Kurt Wagner country die het populaire genre ver overstijgt. Waar gladde jongens hele stadions vullen met muziek die over een brede snelweg passeert, kiest Wagner voor trage wegels, olifantenpaadjes en af en toe een zelf door het struikgewas gehouwen weggetje. De evolutie zit hem dan ook in de details en Flotus, het twaalfde album al, is als schuifelen op een tegel; de comfortzone wordt niet verlaten doch de tegelranden worden voortdurend opgezocht.
Je kan het al horen in de eerste song op deze plaat. In care of 8675309, dat afklokt op meer dan elf minuten, laat een licht vervormde stem horen. Het gebruik van de vocoder is wellicht de meest opvallende wijziging aan het concept en vormt dit keer de twist die deze langspeler zijn eigen gelaat geeft. Helemaal onverwacht is dit niet aangezien Kurt vorig jaar in een nevenproject al met electronica experimenteerde. Toch leidt dit bij de Amerikanen niet tot een grote stijlbreuk. Flotus is niet de Kid A of (recenter) de 22, a million die Lambchop richting een nieuw tijdperk katapulteert. Dit album verbreedt het spectrum waarbinnen de groep zijn karakteristieke muziek vorm kan geven en houdt de band niet enkel voor de trouwe fans interessant. Wie nu pas Lambchop ontdekt, hoort muzikanten die met beide voeten in het heden staan. Tegelijkertijd zitten alle elementen van de vroegere platen er subtiel in verwerkt en kan je zonder problemen je ontdekkingsreis in hun oeuvre hier beginnen.
Niet alleen de opener geldt als sleutelsong, ook afsluiter The hustle, die het kwartier ver overschrijdt, mag zich die eer toemeten. Waar de eerste song de draad met het verleden nog stevig vasthoudt, overheerst hier wel het gevoel dat je een nieuwe wereld ingezogen wordt. De lange intro culmineert in een lied dat de spanningsboog in eerste instantie verder onderhoudt. Het klassieke middendeel (zang met refrein) is hier kort gehouden waarna een exploratie van de muzikale ruimte begint die bepaald wordt door melodielijn en ritme van de intro. Het is alsof Wagner en zijn kompanen ons een kamer binnenleiden, we na het rondblikken een korte uitleg krijgen over de functie ervan en daarna gewoon vanuit alle standpunten mogen ervaren welke mogelijkheden ze biedt.
Als vanouds worden songs als JFK, Howe en Writer gedragen door de verhalende manier van zingen en de rustige muziek die nooit opdringerig z’n verhaal vertelt. De gebruikte elektronica ondersteunen dat robuust geraamte en vergroten de impact. Nauwkeurige beluistering laat zoals we dat al bij deze band gewoon zijn, hele mooie details horen: een rijk arrangement en subtiliteiten die je niet meteen had opgemerkt. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Lambchop voorheen ons stilaan overal in hun universum hadden rondgeleid en dat ze nu een deur hebben geopend naar een geheime kelder. Zelf doen ze in feite nog steeds hun zelfde ding, alleen is de akoestiek er anders, zijn er nieuwe kansen te benutten en wordt een nieuw perspectief toegevoegd aan het oeuvre. Je wordt nog steeds verondersteld in alle rust en concentratie de muziek tot je te nemen en herhaaldelijk af te dalen tussen de noten, bruggen, pauzes, maten en ritmes. Als beloning krijg je variaties die je niet had verwacht.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album: