Twintig parels per maand: november 2016

Voor de gezellige winteravonden die eraan zitten te komen, hebben we onze maandelijkse portie parels voor u:

1. t.m.l. - Flying Horseman: de opener van Twist, het prachtige tweede album van de band rond Bert Dockx, mag deze maand openen
2. Lion's heart - Lyenn: de Vlaamse, ondergewaardeerde Lyenn bracht dit jaar een nieuwe plaat uit, Slow healer
3. The other way (live) - Chantal Acda: een prachtige live-versie van deze song uit The sparkle in our flaws is terug te vinden op het live-album Live in Münster
4. Interrupted - Lambchop: mijn review van hun nieuwste deed me teruggrijpen naar What another man spills uit 1998, dat geopend wordt door deze song
5. Pyramid song - Radiohead: Amnesiac van Radiohead telt enkele wonderbaarlijk mooie liedjes waarvan dit mijn persoonlijke favoriet is
6. Warrior - Vuurwerk featuring Sylvie Kreusch: met behulp van de zangeres van Soldier's Heart (en Warhaus) zorgt Vuurwerk hier voor... nu ja, vuurwerk hé
7. Encounter - Oaktree: de Antwerpse Adriaan De Roover maakt als Oaktree prachtige muziek die in dit lijstje niet mag ontbreken. Hij bracht dit jaar Dust uit waarop je deze song kan terugvinden
8. Hang on to your ego - Frank Black: uit het solo-album van de Pixies-zanger uit 1993 komt deze fijne Pixies-achtige cover van een Beach Boys-song die uiteindelijk op de definitieve versie van Pet sounds andere lyrics en een andere titel zou krijgen
9. Primadonna - Marina And The Diamonds: we verzeilen met Marina And The Diamonds volop in popwateren maar als de kwaliteit zo hoog ligt, kan dat geen kwaad
10. Break the rules - Charlie XCX: dat geldt al evenzeer voor deze fijne song van Charlie XCX, uit haar vorig jaar verschenen Sucker, een plaat die ik toen schromelijk over het hoofd zag
11. Let eat all Vanbrook - Luke Slater: net voor de milleniumwende bracht Luke Slater Wireless uit, een technoplaat die uw aandacht meer dan verdient en waaruit destijds deze single getrokken werd
12. Them can't conquer rasta - I-Roy: het tempo mag een stuk omlaag met dit prachtig staaltje dub
13. Pick up the dub - Tappa Zukie: de hoes van In dub intrigeerde me destijds zodanig dat ik besloot deze cd eens uit te lenen in de bib. Ik was meteen verkocht aan de dub van Tappa Zukie
14. Twentytwofourteen - The Album Leaf: bijna zes minuten zuivere schoonheid worden hier geserveerd
15. Svefn-g-englar - Sigur Rós: in 1999 sloeg het blauwe album met de foetus op de hoes in als een bom van de stilste soort. Zelden voorheen had ik zulke breekbare, stille muziek gehoord die zo meteen wist te betoveren. Ik leg deze plaat nog graag regelmatig op en vooral deze song springt er voor mij echt uit
16. Set out to discover - Rue Royale: het blijft mijn lievelingssong van dit duo
17. Layla - Derek And The Dominoes: Eric Clapton op zijn best
18. Stone in - Guru Guru: krautrock uit 1970
19. Archangel thunderbird - Amon Düül II: nog meer krautrock van één van de meest legendarische bands in het genre
20. Instinct - Dedekind Cut: we eindigen deze maand met een nieuwe song uit een plaat die intrigeert maar waarvan ik de hype bij mijn Indiestyle-collega's niet helemaal begrijp. Niettemin is dit een fijne song

Beluister hieronder volledige afspeellijst:

Lied van de week: week 47 - 2016

You want it darker (Kalkbrenner remix) - Leonard Cohen

Het was aanvankelijk wennen maar na enkele beluisteringen was ik verkocht: de remix die Paul Kalkbrenner maakte van het titelnummer uit het nieuwe (en laatste) album van Leonard Cohen mag er zijn! Hij voegt aan de dreiging een modernere toets toe en zo wordt die feitelijk nog intenser.

Je kan het album You want it darker hier kopen. De remix kan je hier kopen.

Lyrics:

If you are the dealer, I'm out of the game
If you are the healer, it means I'm broken and lame
If thine is the glory then mine must be the shame
You want it darker
We kill the flame

Magnified, sanctified, be thy holy name
Vilified, crucified, in the human frame
A million candles burning for the help that never came
You want it darker

Hineni, hineni
I'm ready, my lord

There's a lover in the story
But the story's still the same
There's a lullaby for suffering
And a paradox to blame
But it's written in the scriptures
And it's not some idle claim
You want it darker
We kill the flame

They're lining up the prisoners
And the guards are taking aim
I struggled with some demons
They were middle class and tame
I didn't know I had permission to murder and to maim
You want… 

Hineni, hineni
I'm ready, my lord

Magnified, sanctified, be thy holy name
Vilified, crucified, in the human frame
A million candles burning for the love that never came
You want it darker
We kill the flame

If you are the dealer, let me out of the game
If you are the healer, I'm broken and lame
If thine is the glory, mine must be the shame
You want it darker

Hineni, hineni
Hineni, hineni
I'm ready, my lord

Hineni
Hineni, hineni
Hineni

Nieuwe single Soulwax

Het was al een hele tijd geleden (acht jaar, naar ik ergens las) maar eindelijk heeft Soulwax nog eens een échte nieuwe song op de wereld losgelaten. Er was al de soundtrack van Belgica natuurlijk waaraan ze meewerkten, maar dit is toch echt wel een Soulwaxsong en het is er meteen één van meer dan acht minuten, die weten te bekoren.

Je kan de single hier gratis downloaden op hun site.

Lambchop

Er hoeft nauwelijks iets te veranderen aan de sound van Lambchop. Sinds halfweg de jaren negentig brengt deze band uit Nashville rond spilfiguur Kurt Wagner country die het populaire genre ver overstijgt. Waar gladde jongens hele stadions vullen met muziek die over een brede snelweg passeert, kiest Wagner voor trage wegels, olifantenpaadjes en af en toe een zelf door het struikgewas gehouwen weggetje. De evolutie zit hem dan ook in de details en Flotus, het twaalfde album al, is als schuifelen op een tegel; de comfortzone wordt niet verlaten doch de tegelranden worden voortdurend opgezocht.
Je kan het al horen in de eerste song op deze plaat. In care of 8675309, dat afklokt op meer dan elf minuten, laat een licht vervormde stem horen. Het gebruik van de vocoder is wellicht de meest opvallende wijziging aan het concept en vormt dit keer de twist die deze langspeler zijn eigen gelaat geeft. Helemaal onverwacht is dit niet aangezien Kurt vorig jaar in een nevenproject al met electronica experimenteerde. Toch leidt dit bij de Amerikanen niet tot een grote stijlbreuk. Flotus is niet de Kid A of (recenter) de 22, a million die Lambchop richting een nieuw tijdperk katapulteert. Dit album verbreedt het spectrum waarbinnen de groep zijn karakteristieke muziek vorm kan geven en houdt de band niet enkel voor de trouwe fans interessant. Wie nu pas Lambchop ontdekt, hoort muzikanten die met beide voeten in het heden staan. Tegelijkertijd zitten alle elementen van de vroegere platen er subtiel in verwerkt en kan je zonder problemen je ontdekkingsreis in hun oeuvre hier beginnen.
Niet alleen de opener geldt als sleutelsong, ook afsluiter The hustle, die het kwartier ver overschrijdt, mag zich die eer toemeten. Waar de eerste song de draad met het verleden nog stevig vasthoudt, overheerst hier wel het gevoel dat je een nieuwe wereld ingezogen wordt. De lange intro culmineert in een lied dat de spanningsboog in eerste instantie verder onderhoudt. Het klassieke middendeel (zang met refrein) is hier kort gehouden waarna een exploratie van de muzikale ruimte begint die bepaald wordt door melodielijn en ritme van de intro. Het is alsof Wagner en zijn kompanen ons een kamer binnenleiden, we na het rondblikken een korte uitleg krijgen over de functie ervan en daarna gewoon vanuit alle standpunten mogen ervaren welke mogelijkheden ze biedt.
Als vanouds worden songs als JFK, Howe en Writer gedragen door de verhalende manier van zingen en de rustige muziek die nooit opdringerig z’n verhaal vertelt. De gebruikte elektronica ondersteunen dat robuust geraamte en vergroten de impact. Nauwkeurige beluistering laat zoals we dat al bij deze band gewoon zijn, hele mooie details horen: een rijk arrangement en subtiliteiten die je niet meteen had opgemerkt. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Lambchop voorheen ons stilaan overal in hun universum hadden rondgeleid en dat ze nu een deur hebben geopend naar een geheime kelder. Zelf doen ze in feite nog steeds hun zelfde ding, alleen is de akoestiek er anders, zijn er nieuwe kansen te benutten en wordt een nieuw perspectief toegevoegd aan het oeuvre. Je wordt nog steeds verondersteld in alle rust en concentratie de muziek tot je te nemen en herhaaldelijk af te dalen tussen de noten, bruggen, pauzes, maten en ritmes. Als beloning krijg je variaties die je niet had verwacht.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 46 - 2016

Donald's wig - Coldcut

Na 10 jaar brengt Coldcut nog eens nieuw werk uit. Eind november verschijnt de ep Only heaven. De titelsong gaven ze al iets eerder vrij, nu is er ook Donald’s wig. Daarop horen we Roses Gabor, wiens stem al opdook bij onder meer Gorillaz (Dare), Shy FX en SBTRKT. Als vanouds weet Coldcut een opwindend dance-bedje te spreiden voor de gastvocalist. De song is ingenieus opgebouwd rond de zang en invloeden van dubstep en drum ‘n bass zijn duidelijk merkbaar. Het Londense duo toont hiermee na dertig jaar nog steeds meer dan relevant zijn.

Je kan de ep hier alvast bestellen.
Dit nummer maakte ook deel uit van deze plonsjes op Indiestyle.

Nieuwe single The Shins

Je zal als band maar een single als Phantom limb op je palmares staan hebben. Hoe evenaar of – beter nog – overtref je dat ooit? Het probleem is gekend bij het vijftal The Shins. Na twee jaar doen ze opnieuw een poging met de voorloper van het volgend jaar te verschijnen vijfde album. Akkoord, Dead alive heeft niet de instant-oorwurmkwaliteiten van Phantom limb. Verder valt er niet zo veel negatiefs te zeggen over dit nummer. Met een heel melodieus refrein dat na enkele keren toch geweldig blijft hangen, weten de Amerikanen aardig te bekoren. De eenvoudige maat waarin de song gespeeld wordt (een vierkwartsmaat, muziekkenners?) geeft Dead alive een kampvuurgehalte waarvan Chiromeisjes en Scoutsjongens talloze keren kunnen genieten. En dan is er nog de geniale toets met het orgeltje dat psychedelisch invalt. Zelf kondigde het quintet deze song aan als een Halloweengeschenk in afwachting van het album, en toch horen wij vooral een heel zomers deuntje. Wél helemaal in Halloweensfeer is de lichtjes fantastische clip die erbij hoort: een nachtmerrie van een reuzenfiguur die als een Godzilla ingrijpt en rondbanjert in een idyllisch voorstadje, daar lust elke “trick or treat”-fan pap van.

Deze singlereview verscheen ook hier al op Indiestyle.

Gelezen (94)

De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano

Twee mensen (Alice en Mattia) dragen heel hun leven een erge kwetsuur mee die ze opliepen in hun kindertijd: Alice viel bij het skiën toen ze niet deed wat van haar verwacht werd en Mattia verloor zijn tweelingzusje toen hij even zonder haar wou zijn. De gevolgen dragen ze heel hun leven mee en ze straffen er zichzelf voor met in het ene geval anorectisch gedrag en in het andere automutilatie. Ze vinden elkaar, horen bij elkaar maar slagen er niet in de grens over te steken die mogelijks verlossing zou inhouden. Meer ga ik niet vertellen over dit prachtig boek, dat heel vlot leest bovendien en waarin het verhaal weliswaar triest is en de lezer confronteert met ongelukkige personages, maar dat zeker niet zielig is. Paolo Giordano slaagde er met glans in de universele boodschap over de moeilijkheid van de liefde in een verhaal te brengen dat én de massa kan aanspreken én toch genoeg inhoud en kwaliteit herbergt om ook de literatuurliefhebber te behagen.
 

Helden van de grens - Dave Eggers

Alweer een prachtig boek van Dave Eggers (hoewel niet zijn beste) waarin het verhaal vaak zo herkenbaar is, ook al speelt het zich af in Alaska en gaat het over een alleenstaande moeder en haar twee kinderen. Maar dit ademt zo een doorleefde kennis uit van het ouderschap en van het mens-zijn dat zelfs geen honderd psychologen het beter zouden kunnen.
 

Kijk niet zo, konijntje - Marnix Peeters

Aanvankelijk vond ik niet veel aan dit boek van Marnix Peeters. Het hoofdpersonage is een vuilbekkende, extreem-rechtse oudere man die zelf behoorlijk wat op zijn kerfstok heeft. Gaandeweg echter leerde ik de vlotte taalhantering van het hoofdpersonage te waarderen (en de rest er bij te nemen, het is tenslotte fictie). Mooi geschreven boek dat inhoudelijk eerst niet veel om het lijf lijkt te hebben, maar dat valt uiteindelijk al bij al nog mee...
 

De broodjesroofverhalen - Haruki Murakami

Twee verhalen van Haruki Murakami over een (geplande) overval op een bakkerij. Het tweede verhaal herkende ik meteen, en inderdaad, het is ook al te lezen in "De olifant verdwijnt".

Hiss Golden Messenger

Soms ontdek je een album en blijkt het al de zesde plaat te zijn van een artiest. En dan wil je eigenlijk alle vorige platen ook leren kennen. Het overkomt me bij beluistering van Heart like a levee van Hiss Golden Messenger. Deze band draait eigenlijk om MC Taylor, die telkens andere muzikanten rond zich verzamelt om zijn muziek op te nemen en te touren.
Laat ik u niet langer in spanning houden: in al zijn eenvoud is dit één van de mooiste platen die ik dit jaar al hoorde. Diep geworteld in de traditie van americana is het duidelijk dat de maker wéét hoe je een goeie song in elkaar steekt. De instrumentatie en arrangementen zijn altijd nét goed: sober genoeg om de essentie van de song zelf te laten overheersen, rijk genoeg om de plaat boeiend te houden en elke uithoek van diezelfde song te laten verkennen door de aandachtige luisteraar.
Het begint allemaal met Biloxi, een song die je meteen het verhaal van deze plaat insleurt. De plaat ontstond aanvankelijk op een stormachtige dag in een hotelkamer in Washington DC, waar MC Taylor temidden de weersomstandigheden die de oostkust van de VS geselden, gewrongen zat tussen zijn verantwoordelijkheden ten aanzien van zijn gezin en van zijn muziek. Hij schreef in die hotelmaker de mooie zin "I was a dreamer, babe, when I set out on the road / but did I say I could find my way home?". Songs als het in het refrein door samenzang met het achtergrondkoortje voortgestuwde As the crow flies en het zacht vibrerende Like a mirror loves a hammer vormen een staalkaart van waar deze plaat voor staat. Say it like you mean it zou een zondagse single op de radio kunnen zijn zoals ik me dat herinner uit mijn kinderjaren, toen mijn leven nog zo onbezorgd leek en ik van de lyrics amper iets verstond. En wat hou ik van de contrasten in Ace of cups hung low band, dat nu eens rustig en dan weer ingehouden stormachtig klinkt. 
De hele plaat klinkt exact zoals muziek als trouwe beste vriend hoort te klinken.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren: