Echte armoede in beeld brengen op een niet-stigmatiserende manier is niet makkelijk. De gebroeders Dardenne kunnen het uitzonderlijk goed, en ook de regisseur van Frozen river slaagt daar wondermooi in.
In deze prachtige film zien we hoe een vrouw die in de steek is gelaten door haar gokverslaafde man zich tracht te redden met haar 2 kinderen van 5 en 15 jaar. Ray zoekt een evenwicht tussen het financiële probleem waarmee hij haar opgezadeld heeft (hij is er vandoor met het geld voor het nieuwe huis, nu ja : een prefab-trailerparkhuis) en alle consequenties vandien, de opvoeding van haar kinderen en haar eigen woede en ontgoocheling. Haast ongemerkt komt ze terecht in een web van mensensmokkel, waarbij de Indianen uit het Mohawk-reservaat betrokken blijken. Dat reservaat ligt immers deels op Amerikaans, deels op Canadees grondgebied, met een bevroren rivier in het midden en met eigen jurisdictie voor de reservaatpolitie.
Het hele verhaal speelt zich dan wel af vlak voor Kerstmis en je verwacht al een beetje het obligate kerst-happy ending, maar de film slaagt er wonderwel in nooit in de voor de hand liggende valkuilen te trappen. De confrontaties tussen blanken en Indianen, tussen ethiek en (zelf)zorg, tussen woede en loyauteit, tussen alles wat een mens zoal in zichzelf kan voelen,... het wordt allemaal met heel veel zorg en zorgzaamheid in beeld gezet, en je wordt als toeschouwer meegenomen op een reis die je absoluut niet koud laat. Het leven zoals het is, voor de gelegenheid in scène gezet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten