Lied van de week : week 13 - 2011

Not enough - J Mascis

J Mascis, frontman van Dinosaur Jr, brengt af en toe ook eens een soloplaat uit, en dat heeft hij nu opnieuw gedaan. Uit die plaat komt dit fijn nummer, met een home made clip, zo lijkt het wel, die wel heel erg doet denken aan die van Chad VanGaalen...

Het album, Several shades of why, waaruit dit nummer komt, kan je hier kopen.

Lyrics :

She was gone again
And I'm not sure what I knew
But I looked again
And the truth gave me a clue

Said my love
Why was it not enough to keep
And it's tough
And I can't accept defeat

And I know in my mind, I know I should be grateful
But it's hard for me, I'm done so easily

Can we be loved, can we be free
Can we be all these things you said to me
Can we be loved, can we explain
Can we be all these things and hold the pain

Can we be loved, can we be free
Can we go on, can we not see

Cause I know myself and I can't take it easy
And it can't be good if I'm the one who's mean

And we we're off again
And I just could not believe
It took so long again
I should've known, I should've seen

Said my love
That was the only way to be
Not enough
Then the future came to me

And I know in my mind, I'm outta time, it's over
And I'll leave him here, is there no way to show her?

Can we be loved, can we be free
Can we be all these things you said to me
Can we be loved, can we explain
Can we be all these things and hold the pain

Can we be loved, can we be free
Can we go on, can we not see

Said my love
That was the only way to be
Not enough
And I can't believe it's me

And I know my love, and I know my love is over
And I wish I did, I wish I didn't know

Vooruit concert : Kaizers Orchestra

Wat jammer dat we geen Noors verstaan. De Noorse band Kaizers Orchestra kwam het gloednieuwe album 'Violeta Violeta : Volume 1', uit de trilogie die ze dit en volgend jaar willen uitbrengen, voorstellen in de Gentse Vooruit.

Als voorprogramma hadden ze een verstekeling op hun tourbus meegebracht, dat wou Bernhoft (ook al een Noor) ons althans wijsmaken. Met de looks (en ook wel een beetje de humor) van de Nederlandse cabaretier Lebbis en een stem die aanvankelijk vooral aan Aloe Blacc en Cee-Lo Green (van Gnarls Barkley) deed denken, mocht hij -met hulp van loops- als éénmansband het publiek opwarmen. Blues en gaandeweg meer en meer soul, met een vleugje jazz, goot hij over ons heen, tussendoor gezellig grappend. We kregen een wel heel hoge falsetto-cover van Shout van Tears For Fears voor de kiezen, en bij het laatste nummer wisten we het wel zeker: dit is gewoon de Noorse Jamie Lidell. Met wat geluk en het juiste voorprogramma op tijd en stond, kan hij ooit misschien wel even groot worden.

Groot is Kaizers Orchestra niet meteen, maar dankzij hun sterke live-reputatie hebben ze toch een trouwe aanhang weten te verwerven en wisten ze in het verleden al menig (festival- en ander) publiek voor zich te winnen, van Leffingeleuren tot Roskilde. Op plaat klinken ze als een subtopper uit de Nederlandse competitie, live zijn ze een revelatie uit de Champions League. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er in de zaal ook fans uit Zweden, Noorwegen en Denemarken aanwezig waren.

Gedrevenheid, attitude, humor, een arsenaal aan trucjes om de zaal van bij het eerste nummer bij het nekvel te grijpen en niet meer los te laten, en natuurlijk ook aanstekelijke muziek: ze hebben alles om het publiek in te pakken. De set was opgebouwd uit drie delen. Er werd ferm afgetrapt met een reeks oudere nummers, met onder meer Delikatessen en Resistansen. Gypsy-punk, ska, rock, Oost-Europese hoempapa worden vakkundig door de molen gehaald tot een unieke sound ontstaat waaraan het onbegrijpelijke Noors een lekker sausje toevoegt.
Na een kort piano-intermezzo werden er enkele nummers uit het nieuwe album gespeeld. Er werd uiteraard gestart met albumopener Philemon Arthur & The Dung, gevolgd door een al even meeslepend Femtakt Filosofi. Verder herkenden we ook nog En for Orgelet, en for Meg.
Na alweer een piano-intermezzo werd het derde deel van de show ingezet, waarin we opnieuw oudere nummers, zoals het immer aanstekelijke Kontroll på Kontinentet, kregen en er werd afgesloten met Maestro.
De band kwam nog terug voor één bisnummer, dat jammer genoeg een soort smartlap/zeemanslied was, ideaal om af te sluiten in een donkere kroeg, terwijl de stoelen al omgekeerd op tafel gezet worden en het dweilen een aanvang neemt. Als afsluiter van een energiek optreden klonk het een beetje minnetjes, en een meer potente song ware geschikter geweest om te bissen.

Zanger Janove Sjakalen Kaizer vroeg zich luidop af of we ook maar één woord van wat hij zong begrepen, en verzekerde ons dat hij de beste lyrics ooit schrijft, waarvoor hij al talloze prijzen kreeg. Het is een soort humor waarvan we jammer genoeg niet weten of die ook in de songteksten terugkomt, maar de organist met het gasmasker (een soort “evil” Dewaele Brother), de grappige interactie tussen de bandleden onderling en met het publiek doen ons vermoeden dat deze Noren immer grappig uit de hoek komen.

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.be

Lied van de week : week 12 - 2011

Post break-up sex - The Vaccines

Het debuutalbum van The Vaccines is een voltreffer van het soort van Is this it? (The Strokes), White blood cells (The White Stripes) en Silent alarm (Bloc Party). En dus mag de eerste single uit dit album, dat ik meermaals per dag draai, zeker niet ontbreken in deze rubriek. En let u ook even op de clip, die een kleurenpalet aanwendt dat al even nostalgisch aandoet als de muziek én als de lyrics. Per slot van rekening gaat het om het soort sex dat doorgaans zijn grootste troef haalt uit de nostalgie van de vervlogen relatie...

Het debuutalbum, What did you expect from The Vaccines ?, kan je hier kopen.

Lyrics :

I can barely look at you,
Don't tell me who you lost it to.
Didn't we say we had a deal?
Didn't I say how bad I feel?

Everyone needs a helping hand;
Who said I would not understand?
Someone up the social scale
for when you're going off the rails,

Chorus:
Have post break-up sex
that helps you forget your ex.
What did you expect from post break up sex?

Leave it till the guilt consumes
I found you in the nearest room
All our friends were unaware
Most had just passed out downstairs.

To think I'd hoped you'd be okay,
Now I can't think of what to say,
Maybe I misunderstood,
But I can't believe you're feeling good, from

Chorus x2:
Post break-up sex
that helps you forget your ex,
What did you expect from post break up sex?

Oh when you love somebody but you find someone,
uh huh huh,
And it all unravels and it comes undone
uh-huh-huh, uh-huh-huh,uh-huh-huh

Chorus x2:
From post break-up sex
that helps you forget your ex.
What did you expect from post break up sex?

Kiss The Anus Of A Black Cat

Naar aanleiding van het huisconcert van o.m. Stef Irritant solo (de zanger van Kiss The Anus Of A Black Cat), kocht ik het nieuwe album, "Hewers of wood and drawers of water".

Negen nummers lang weet deze Belgische band te boeien, je vast te kluisteren aan je stoel, op het puntje soms zelfs van die stoel, met nummers waarvan de sfeer perfect past bij de hoesfoto.

Het begint alvast met een slepend titelnummer, Hewers of blood and drawers of water, waarin we bijna verdrinken in de poel van nachtelijke vijvers waarrond samen gezongen wordt, op bevel van KTAOABC. Al even dreigend klinkt dat ene zinnetje in het refrein van All your ghosts are worried : "So you would, so you would... say"

De band wisselt ingetogen nummers, die langoureus aanschurken tegen de sofa als een luie kat op een winterse avond, af met meer opgejaagde nummers, en net die afwisseling vermijdt dat het album zou verglijden in achtergrondmuziek. Hoewel de muziek eigenlijk anders is, kan ik de herinnering aan Dead Can Dance niet helemaal van me afschudden. En de geest van Eugene Edwards is al helemaal met geen stokken te verjagen, ook al omdat het stemgeluid, de frasering, het doorleefde van de zang, als twee druppels water lijkt op die van de Sixteen Horsepower- en Woven Hand-frontman (luister maar eens goed naar Harrow, dat evengoed door Edwards had kunnen gezongen zijn).

Wander and waiver, het slotnummer, roept ook al diezelfde herinneringen op het album Sackcloth 'n' ashes van Sixteen Horsepower, door het gebruik van de banjo, maar nog het meest is dat te horen in het nummer dat voor mij na talloze beluisteringen hét absolute hoogtepunt blijft van dit album : Feathers of the wings of the angel Gabriel. Het is het soort aanbidding waar elk opperwezen alleen maar van kan dromen...

Lied van de week : week 11 - 2011

Under cover of darkness - The Strokes

Iets meer dan een maand geleden postte ik hier al over de nieuwe single van The Strokes, die toen tijdelijk gratis te downloaden viel. Intussen is het nummer onweerstaanbaar bezit gaan nemen van mijn mp3-speler, de radio en nu dus ook van deze rubriek.

Het nummer staat op het nieuwe album, Angles, dat je hier kan kopen.

Lyrics :

Slip back out of whack,
At your best.
It's a nightmare,
So I'm joining the army.

Know how folks back out,
I'll still call.
Will you wait for me now?
We've got the right to live, fight to use it,
Got everything and you can just choose it,
I won't just be a puppet on a string.

Don't go that way.
I'll wait for you.

And I'm tired of all your friends
Listening at your door
And I want,
What's better for you.
So long, my friend
And adversary.
Oh, but I'll wait for you.

Get dressed, jump out of bed
You do it best.
Are you OK?
I've been out around this town
Everybody's singing the same song for ten years.

I'll wait for you.
Will you wait for me too?

And they sacrifice their lives,
And they're lying about those odds.
Oh they've said it a billion times,
And they'll say it again.
So long, my adversary
And friend.

Don't go that way.
I'll wait for you.
I'm tired of all your friends,
Knocking down your door.
Get up in the morning and give it your all.
So long, my friend
And adversary.
Oh I'll wait for you.

The Apartments

In de jaren negentig maakten bands als Stereophonics, Supergrass, Pulp en Blur ons bewust van een Groot-Brittannië dat niet enkel druilerig en mistig is, maar ook zonnige zomerdagen telt, uitgelaten joelende tieners herbergt en aanstekelijke melodietjes voortbrengt. Ze konden natuurlijk terugvallen op een langere traditie waarin onder meer The Kinks en The Beatles een onevenaarbare plaats innemen. Britpop heette het fenomeen, en er was natuurlijk ook de andere kant, met het vuilgebekte Oasis of de weltschmerz ademende Manic Street Preachers. Britpop is voor menigeen verantwoordelijk voor enkele van de mooiste muzikale herinneringen aan die fin-de-siècle.

The Apartments hebben 'Drift' uit 1992 opnieuw uitgebracht als teaser voor het later dit jaar te verschijnen album van frontman Peter Walsh. De Australiërs passen echter verbazingwekkend goed in bovenstaand rijtje, al hoor je in 'Knowing You Were Loved' echo's van een band als The Triffids, en in opener 'The Goodbye Train' een vleugje Crowded House. Als kennismaking met hun muziek kan deze heruitgave tellen.

De sfeer van toen komt ten volle terug, en behalve bovenvermelde Britpop-referenties herkennen we ook flarden Aztec Camera en The La's. Het is overigens niet allemaal rozengeur en zonneschijn, wat onder meer mag blijken uit het weemoedige 'Mad Cow'.

Het 10 songs tellende album werd op deze re-issue aangevuld met 3 demo-versies uit 1986, waaronder één voor het op dit album verschenen 'On Every Corner', een springerig popdeuntje dat in de demo-versie minder opgewekt klonk, als met een depressieve ondertoon. Opmerkelijk is vooral dat een band die reeds in 1979 haar eerste sporen verdiende en die uit Australië komt, zo nauw aansluit bij wat toch typisch Brits schijnt te zijn.

Je vindt deze recensie ook hier terug op Indiestyle.be

Lied van de week : week 10 - 2011

On your side - Sherman

Alweer een Belgisch nummer als lied van de week. Sherman (ik vroeg me af of het dezelfde was als de uitvinder van de Sherman Filterbank, maar dat blijkt niet zo te zijn) heeft een onweerstaanbaar popnummer op ons losgelaten, en het laat ons ook niet meer los. Je kan het nummer hier kopen. Lyrics : How you gonna sleep tonight? You look as though someone died You sure everything 's alright? Take my hand and hold on tight And everything will be alright Everything will turn out fine And you can't Stop living in a, stop living in a, stop living in a fantasy No you can't Stop living in a, stop living in a, stop living in a fantasy 'Cause I'm on your side for the last time Don't feel denied for the last time You say you wanna go tonight Running to the city lights They never ever looked so bright We used to really try to find some peace of mind And open up your eyes 'Cause I'm on your side for the last time Don't feel denied for the last time No you can't Stop living in a, stop living in a, stop living in a fantasy No you can't Stop living in a, stop living in a, stop living in a fantasy Stop living in a fantasy 'Cause I'm on your side for the last time Don't feel denied for the last time

Rotterdam

Het voorbije weekend bracht ik door in Rotterdam. Deze stad is uiteindelijk niet zo ver, mijn vriendin en ik hadden er een mooie studio die we huurden voor 2 nachten en voor wie houdt van (of interesse heeft voor) architectuur, is het een waar paradijs. Al hebben we er ook lekker gegeten, en gewoon genoten van de andere omgeving...

Met een (papieren én levende) gids werd het een ware ontdekkingstocht, en ik wil u enkele mooie plaatjes toch niet onthouden :

Huisconcert : Kiss The Anus Of A Black Cat + Stranded Horse

Zaterdagavond opende Stef Irritant, frontman van Kiss The Anus Of A Black Cat, solo de avond, met enkele nummers uit de 4 albums van de band, én een mooie cover van Heartland van The Sisters Of Mercy. En ik was meteen verkocht : gewoonweg prachtig was het ! Vanop de eerste rij mocht ik ervaren hoe hij bezield speelde en zong, hoe hij genoot van de nabijheid en de onbevangenheid van zo'n huisconcertpubliek en hoe de nummers in deze uitgebeende versies nieuwsgierig maken naar hoe ze op plaat klinken. Op het eind van de avond heb ik zonder aarzelen de nieuwe CD gekocht...

Stranded Horse, een Fransman die voorheen als Thee Stranded Horse musiceerde, had opmerkelijke instrumenten meegebracht : 2 kora's, Westafrikaanse instrumenten, die dan ook nog eens electrisch versterkt werden. Hij tovert uit die instrumenten waarlijk wonderbare tonen en het geeft het palet van zijn muziek iets heel aparts, heel mooi ook. De kora was mij al bekend van Ali Farka Touré, en diens Malinese bluesgeluid echode dan ook mooi door in de nummers die we te horen kregen.

Hewers of wood and drawers of water - Kiss The Anus Of A Black Cat

Halos - Stranded Horse

Lied van de week : week 9 - 2011

The game - Das Pop

Heel wat mensen die niet echt van Das Pop schijnen te houden, posten de laatste tijd dat ze toch wild zijn van deze nieuwe single, en dat is niet eens zo verwonderlijk. Persoonlijk vind ik dit niet echt het beste nummer van Das Pop, maar de groep heeft natuurlijk al een back catalogue om trots op te zijn en heeft al enkele popparels geschonken voorheen. En ik moet wel toegeven, dat dit nummer redelijk onweerstaanbaar is, en dus schopt dit het deze week tot "lied van de week". Je vindt dit nummer op het nieuwe album, "The game", dat hier te koop is. Lyrics : What if the tables have turned Would you still call my name as I took the wrong turn Would the fire still burn When do we learn how to play (learn how to play) What would it take to wash away all the shame One more round of this shame. [Chorus] I don't know whether, we're inside or out, Outside or in the game. It doesn't matter because inside or out, Outside or in are the same. And there is a fright in the light Get in the white of your eyes like cats smelling mice. When you're only the dot. [Chorus] I don't know whether, we're inside or out, Outside or in the game. It doesn't matter because inside or out, Outside or in are the same. What if the tables have turned Would you still call my name as I took the wrong turn Would the fire still burn [Chorus x2] I don't know whether, we're inside or out, Outside or in the game. It doesn't matter because inside or out, Outside or in are the same.

Madrid

Ik had echt geluk met het weer, het voorbije weekend. Ik bezocht een vriendin die een schooljaar lang als vrijwilligster in een kleuterschool in Madrid werkt, en het was het eerste zonnige, warme weekend in de Spaanse hoofdstad, zo bleek.

Ik bezocht er musea (Prado natuurlijk, de prachtige collectie van Thyssen-Bornemisza en het Museo Naval, en jammer genoeg moest ik Museo Reina Sofia laten schieten), wandelde door de stad, at Spaans, Indisch en Arabisch, verpoosde in het prachtige Retiro park, pikte een concertje mee van Steve Zee & His Blues Reunion, deed terrasjes en een soort prondelmarkt op zondag en vloog voor het eerst van mijn leven.

Geniet mee met enkele foto's :