Het voorprogramma, Health, hebben mijn lief en ik ei zo na gemist zaterdagavond in Vorst Nationaal, toen we voor haar verjaardag naar Interpol gingen kijken. Nu, afgaand op wat we wel nog meepikten, hoeven we daar niet zo treurig om te zijn. Het was indierock van dertien in een dozijn en dus even gauw vergeten als gehoord.
Interpol heeft enkele prachtsongs op zijn actief en vorig jaar bracht de groep met El pintor duidelijk een plaat uit die een terugkeer naar de sound van hun debuut Turn on the bright lights en van Antics inluidde. Dat maakte ook mij enthousiast om de band te zien.
Wat opvalt in zo'n volledig concert van een groep als Interpol die ik eigenlijk niet zo heel goed ken, is dat de Amerikanen veelal een zelfde trucje toepassen. Het is niet zo makkelijk er precies de vinger op te leggen, maar iets in de frasering, in de opbouw van de songs, in hoe de gitaren bespeeld worden en in hoe ritmes veranderen, komt vaak terug en dat maakt dat ik altijd al moeite had om ook hun bekendere nummers uit elkaar te houden. Met nog een pak mij onbekende nummers erbij, is dat des te opvallender.
Toch vond ik het zeker geen slecht concert. De band speelde strak, aan een hoog tempo, de bindteksten werden kort gehouden en door steeds dezelfde kleuren in de belichting te gebruiken (en amper te variëren in kleur tijdens eenzelfde liedje) groeit nog meer het gevoel dat er flink de pas ingehouden wordt. Mede door de afstandelijke houding die de band aannam, vond mijn lief het net eerder wat routineus. Hoogtepunten waren voor mij alvast Evil, Narc, Rest my chemistry en een verrassend sterk All the rage back home, dat in de bisronde zat.
Setlist:
- Say hello to the angels
- My blue supreme
- Anywhere
- Evil
- Hands away
- My desire
- Narc
- Everything is wrong
- Lights
- Breaker 1
- Rest my chemistry
- C'mere
- Not even jail
- Slow hands
- All the rage back home
- NYC
- PDA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten