Democrazy concert: Primal Scream

Onpeilbaar was de blik van Bobby Gillespie woensdagavond, terwijl hij over de hoofden heen staarde vanaf het podium. Was het desinteresse of arrogantie? Amuseerde hij zich wel? Het duurde tot heel laat in de set eer we inkijk kregen in het plezier dat ook hij beleefde aan het optreden van zijn band, Primal Scream. Pas na de laatste noten zagen we voor het eerst een lach. Het publiek liet het niet aan het hart komen en genoot vooral van de tweede helft en de bissen, waarin oudere nummers de boventoon voerden.

Net als wel meer groepen die hun successen al een tijd achter zich hebben, werd Primal Scream geconfronteerd met het fenomeen dat niemand echt leek te zitten wachten op de songs uit het nieuwste album, More light. Toch hadden ze die goed verspreid over het optreden, met het zwaartepunt weliswaar iets meer in het begin. Aanvankelijk kregen we vooral vuige rock-’n-roll te horen, waarna de focus langzaam vergleed naar ook meer psychedelische invloeden. Het recente werk stak overigens niet echt af tegen het andere materiaal, al wordt het niveau van hun grootste hits niet meer geëvenaard tegenwoordig. De positieve kritieken die het dit jaar verschenen album al kreeg, bleken ook live gerechtvaardigd.
Enigszins verwarrend was wel de houding die Bobby Gillespie aannam. Hij ging heel lang de interactie met de toehoorders uit de weg, al hebben we wel sympathie voor de manier waarop hij al te opdringerige fans straal negeerde en zich uiteindelijk richtte tot diegenen die met “normaal” gedrag zijn goedkeuring hadden veroverd. Zo gaf hij, behoorlijk kordaat en gericht, zijn sambaballen na afloop van het concert aan een klein meisje dat vlak voor het podium bij haar ouders stond. We wisten lange tijd echter niet goed hoe die attitude in te schatten. Waar de overige bandleden zichtbaar genoten, was de stoïcijnse gelaatsuitdrukking van de frontman een enigma.

De Schotten lieten wel heel erg lang op zich wachten voor de toegiften, maar daar verwenden ze ons dan weer wel: meer dan twintig minuten kregen we nog, zodat het optreden uiteindelijk boven de twee uren afklokte. In  Come together (geen cover van het Beatlesnummer) zat Who do you love van The Doors mooi verwerkt en we kregen een glimp te zien van hoe het moet geweest zijn een optreden van Jim Morrison bij te wonen. Rocks, dat de reguliere set al had afgesloten, werd overigens nog eens hernomen na die andere publiekslieveling, Movin' on up. En al zullen we wellicht nooit het mysterie van Bobby Gillespie begrijpen, we kregen zeker en vast waar voor ons geld.

Setlist:

1. 2013
2. Hit void
3. Jailbird
4. Burning wheel
5. Shoot speed
6. Accelerator
7. Relativity
8. Tenement kid
9. Walking with the beast
10. Goodbye Johnny
11. Turn each other inside out
12. Autobahn 66
13. It's alright, it's OK
14. Swastika eyes
15. Country girl
16. Rocks

Bisronde:

1. Loaded
2. Come together
3. Movin' on up
4. Rocks

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.