Je hoeft hier maar opnieuw te lezen hoe verrukt ik was met Malibu van Anderson .Paak in 2016. Twee jaar later is er eindelijk een opvolger: Oxnard. En opnieuw maak ik een vreugdedans bij zoveel goeie muziek.
Met The chase (met Kadhja Bonet) en eigenlijk nog meer Headlow (met Norelle) zet hij de toon voor alweer een mellow hiphopalbum van zo'n schoonheid dat mijn vroegere aversie van die kant van hiphop nu echt wel helemaal smelt als sneeuw voor de zon. In Tints komt er bovendien vocale ondersteuning van Kendrick Lamar, één van mijn helden, dus van mij hoef je geen slecht woord over deze song te verwachten. Who R U? heeft het soort urban vibe waar ik enorm van hou. Ook 6 summers klinkt potent en masculien genoeg om mij te behagen en bevat een duidelijke knipoog naar The Last Poets en Gil Scott-Heron ("The revolution will not be televised"). Ook Coltrane wordt weer uitvoerig in de bloemetjes gezet, net als de vorige plaat.
Met een mooie referentie aan meer klassieke, mogelijks zelfs Afrikaanse muziek is Saviers road heerlijk relaxed en repetitief. Daarna wordt weer een blik gastmuzikanten opengetrokken: Sonyae Elise op Smile/Petty, Dr. Dre en Cocoa Sarai op Mansa musa, Pusha T op Brother's keeper, Snoop Dogg and The Last Artful, Dodgr op Anywhere, J. Cole op Trippy, Q-TIP op Cheers en BJ The Chicago Kid op Sweet chick. Elk van die samenwerkingen is zeer de moeite waard al gaat mijn voorkeur (niet verrassend) uit naar het steviger Mansa musa. Ook de afsluiter van dit album (Left to right) is lekker opzwepend, bevat reggae-elementen en heeft een heerlijke flow in de lyrics.
Zo goed als Malibu is deze plaat (voorlopig) nog niet, al kan Anderson .Paak me alweer heel erg bekoren.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten