She reachte out to she reaches out to she, het zevende studio-album van Chelsea Wolfe, begint heel veelbelovend. De dreigende sfeer in de openingssong Whispers in the echo chamber trekt de luisteraar zonder genade de plaat in en Wolfe zingt alsof ze de vrouwelijke Tricky is. Hoewel ik haar naam kende maar haar muziek nooit echt goed beluisterd had, werd ik meteen heel enthousiast.
Helaas zit het hoogtepunt van deze plaat helemaal vooraan en tegen de tijd dat je aan het tiende en laatste liedje zit, is er een moeheid opgetreden (althans bij mij) ten aanzien van haar smachtende stem die na bijna drie kwartier bijna als een gimmick klinkt. Ja, House of self-undoing is zeker nog de moeite waard (al schurkt ze hier gevaarlijk dicht aan tegen of all people Within Temptation) en muzikaal horen we af en toe interessante ideeën (zoals in Eyes like nightshade) maar al kan ik niet goed te pakken krijgen waarom, na een tijdje begint ze zowaar wat te irriteren. Een snelle trip doorheen haar oudere albums toont dat ze al betere platen heeft gemaakt (Pain is beauty en Hiss spun bijvoorbeeld) die ik, als haar nog eens een kans geef door mijn boxen te weerklinken, toch ga verkiezen.
Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina of haar website:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten