Gelezen (143)

Testimony - Robbie Robertson

Robbie Robertson, gitarist van The Band, beschrijft hoe hij als vijftienjarige zijn muzikale carrière startte bij Ronnie Hawkins and The Hawks en hoe hij zestien jaar later het hoofdstuk met The Band afsloot met The last waltz, het fenomenale concert waarop zovele talenten uit die tijd (Van Morrison, Eric Clapton, Muddy Waters, Dr. John, Joni Mitchell, Bob Dylan,...) meespeelden. Het is voor muziekliefhebbers een boeiende kijk achter de schermen en je wordt bijna duizelig van alle bekende namen die de revue passeren.
Het lijkt in dit boek wel alsof alle mensen waarmee ze in contact kwamen en samenwerkten, werkelijk fantastische, warme, interessante personen waren (dat wordt na een tijdje een tikje ongeloofwaardig) en ondanks de problemen is het toch vooral een verhaal dat doorgaans goed verloopt.
Het was genieten vanaf de eerste tot de laatste bladzijde en nu gaat u mij moeten excuseren: ik ga het driedubbele album The last waltz nog eens door het huis laten schallen... 

Klein Engeland - Jonathan Coe

In het dankwoord (jaja, ik ben één van die mensen die dat al eens durft te lezen) vertelt Jonathan Coe hoe hij eigenlijk niet van plan was om nog een deel aan de "Rotters club" cyclus toe te voegen maar uiteindelijk besefte dat de brexitroman die hij wou schrijven, nog het best zou werken met de personages eruit. Zo werd dit dus het derde deel, dat zich afspeelt tussen april 2010 en september 2018. De setting is weer grotendeels het Midden-Engeland van de verloren gegane industrie (British Leyland b.v.), met als middelpunt Birmingham, maar ook Londen. De gebeurtenissen van het vorige decennium die zich ontvouwen en waarlangs de verhaallijnen kronkelen, zijn dan ook divers en staan nog vers in ons geheugen: de Olympische Spelen 2012 in Londen, de rellen in Londen, Birmingham en andere steden, de verrassende verkiezingsoverwinning van David Cameron die zijn eigen coalitiepartners van LibDem verpletterde en het Brexit-referendum (vanaf de aanloop van de aankondiging -in het kader van het verkiezingsprogramma van de Tories voor de eerstvolgende verkiezingen- tot de nasleep van de verscheurende keuze die gemaakt werd en die het Leave-kamp liet winnen, al was dat een Pyrrhusoverwinning, want niemand had enig idee hoe zijn brexit eigenlijk moest).
Die (recente) historische context maakt de achterliggende thema's heel begrijpelijk. Toch is dit boek zo goed omdat je kan lachen (ik heb bij een fragment echt minutenlang de slappe lach gehad én het boek bevat de meest hilarische seksscène die ik ooit al las), meehuilen met de personages, geraakt wordt door hun botsende persoonlijkheden en achtergronden en hoe je dus zo de verscheurdheid van een land en volk als lezer mee kan voelen.
Soms vertelt fictie meer dan non-fictie, via de omweg van de empathie die het vereist om met personages mee te leven, en dat is in dit geval zeker zo. Coe slaagde er alweer in de meest zinnige dingen te laten zeggen door zijn personages en tussen de regels in. In feite heeft hij me nog nooit teleurgesteld en dat doet hij met dit boek al helemaal niet.