Voor hun doen begint Stubborn persistent illusions relatief vrolijk. Do Make Say Think, een band van het Constellation label dat we ook onder meer kennen van Godspeed You! Black Emperor en Silver Mt Zion, maakt immers postrock die past bij een postmoderne maatschappij waarin hoop een naïef concept lijkt. Hun zevende album is niet alleen zoals altijd heel mooi vormgegeven, het bevat ook nummers waar het heerlijk naar luisteren is.
De lichtvoetigheid die ik al zo opmerkelijk vond in opener War on Torpor zit ook in Horripilation. Laat je echter niet vangen aan de schijn, want ondanks de aanwezige vogelgeluiden ontwikkelt deze song zich tot een dreigend epos. In mijn hoofd wordt het beeld opgeroepen van een ongerept stuk woud dat nietsvermoedend zijn laatste minuten beleeft vooraleer een overstroming tussen de bomen raast en onderweg alles zal vernielen. Meer dan tien minuten bouwt de band aan deze muzikale wereld vol prachtige details en een meeslepend verhaal.
Het hele album is trouwens van zulk een hartverwarmende schoonheid dat ik spontaan al aan eindejaarslijstjes begin te denken. In elke song beleef je wel iets, overal zitten de meest fantasierijke details en als een zachte overwelming golft deze plaat over de luisteraar heen. Bound is één van de mooiste liedjes die ik al in tijden hoorde. Zelfs de afwezigheid van zang belet niet dat dit een oorwurm is. Naadloos gaat hij over in And boundless dat als een contrapunt fungeert.
Soms is traagheid het hoofdmotief, zoals in het met blazers opgeblonken Her eyes on the horizon. Ook dan zijn alle hierboven aangehaalde kenmerken aanwezig. Deze hele plaat smeekt erom ook live beluisterd te worden. We horen immers een band die in topvorm verkeert. Voorlopig maakte de groep nog geen concertdata in Europa bekend, maar ik hou zeker en vast hun meldingen in het oog...
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten