Wie graag eens zijn benen strekt en zijn dansmoves bovenhaalt op de steeds populairder wordende rockparties, weet dat Suede daar nooit veraf is. Sinds Animal nitrate wist de band gestaag een repertorium uit te bouwen van geweldige singles. Ook live speelden ze zich een heuse reputatie bij elkaar. En al wekken nieuwe platen van de Londenaren geen groot enthousiasme meer op, een trouwe schare fans kijkt er altijd met plezier en verwachting naar uit.
Night thougts is al (of nog maar) het zevende studio-album van het vijftal. De Britten namen het merendeel van het materiaal op in Brussel en ze voegden strijkers toe aan hun sound. Ook fotograaf Roger Sargent werd aan boord gehesen om een gelijknamige film te maken voor deze plaat. Ambitie was er dus meer dan genoeg.
De diepe klanken van de contrabas, even later aangevuld met violen, openen When you were young dat heel filmisch aandoet. Beluistering door een koptelefoon maakt de ervaring nog indrukwekkender. Wanneer Brett Anderson zijn typisch stemgeluid laat horen, krijgen we exact wat we gewoon waren van Suede. Hier en daar zijn kleine variaties in de typische sound aangebracht, zoals Jeroen Meus in Dagelijkse kost ook al eens een klassiek gerecht nét dat tikkeltje anders weet te bereiden. Dit beeld blijft de hele cd hangen: de Londenaren blijven trouw aan de muziek die ze al sinds 1993 op de wereld loslaten en loodsen die de moderne keuken van de jaren 10 binnen.
Songs als Outsiders en No tomorrow, uitstekend singlemateriaal, getuigen van de blijvende relevantie van de Britpophelden. Voor vernieuwing luister je hier niet naar. Toch wordt de val van de nostalgie en de eindeloze herhaling goed vermeden. Ook in rustiger nummers (Tightrope en Learning to be) krijgen we die mengeling van het gekende met actueel muzikaal vertier. Brett Anderson weet moeilijke liefdes nog steeds magistraal vorm te geven in I can’t give what she wants. De ontoereikendheid van een stervende relatie wordt verbeeld door een hoofdpersonage dat zich richt op irrelevante details, vasthoudt aan wat verloren dreigt te gaan en tegelijk al bezig is met het wegduwen. What I’m trying to tell you is opzwepend genoeg om te blijven hangen in het geheugen. When you were young wordt nog eens in een kortere versie hernomen naar het einde van de plaat, een idee dat op papier misschien toch beter was dan in de realiteit. Gelukkig sluiten de Engelsen af met The fur and the feathers. Die song opent, net als nog wel eerdere liedjes op dit album, met stemmen die gesampled een chaos creëren als intro. Daarna weet de zanger een ballad in te zetten die blijft kleven aan de ribben en de muziek zwelt langzaam verder aan, tot er geëindigd wordt met een finale die van Muse had kunnen zijn.
Of Suede hiermee nieuwe zieltjes gaat winnen, kan serieus betwijfeld worden. De hondstrouwe fans krijgen precies wat ze besteld hadden en de persoonlijke toetsen van de kok maken dat het gerecht toch elke dag weer fris blijft smaken. Was Jeroen Meus een Britpopper, hij heette Brett Anderson.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten