Brooklyn lijkt, gezien de hoge concentratie aan steengoeie bands, wel één van de muzikale centra van de VS en misschien zelfs de wereld te zijn. Eveneens afkomstig uit dit stadsdeel van New York is DIIV. De vijfkoppige band heeft na Oshin in 2012 een langverwachte opvolger, Is the is are, uit.
Aanvankelijk dacht ik dat ik de criticasters gelijk ging moeten geven: in zijn geheel kabbelt het album wat te veel en zo alle 17 songs na elkaar wordt het wat saai. Maar meerdere luisterbeurten hebben me gedeeltelijk van gedacht doen veranderen. Het klopt dat als de plaat op de achtergrond opstaat, je algauw een gevoel van onderlinge inwisselbaarheid en akoestisch behang dreigt te krijgen. Nu ja, als we eerlijk zijn: hoeveel platen hebben dat niet?
Een meer aandachtige beluistering reveleert niet alleen fantastische, afzonderlijke nummers, maar toont ook dat er binnen het afgelijnde geheel van de sound van de band (ergens tussen shoegaze en dream pop in) ruimte is voor variatie. Uit de band springend en telkens herkenbaar bij elke luisterbeurt zijn Dopamine, het heerlijke uptempo Valentine, het dromerige Healthy moon en het voortdenderende Dust.
Ik hoor talloze band (vooral uit de jaren 90): Pale Saints, Throwing Muses, Smashing Pumpkins ten tijde van Gish, The Cure, Lush, Curve,... De smeltkroes die DIIV ons biedt, overtreft veruit het al uitstekende debuut Oshin.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten