There Will Be Blood

Denk jij bij het horen van “There Will Be Blood” in de eerste plaats aan de magistrale film waarvoor Daniel Day-Lewis een Oscar voor beste acteur won in 2007? Dat hadden wij ook, want de Italianen die in 2010 hun band vermoedelijk naar die prent vernoemden, zijn nog lang niet illuster genoeg om als eerste associatie in ons hoofd op te duiken. Of dat zal gebeuren, is nog zeer de vraag, want bluesrock lijkt een genre dat nogal aan mode onderhevig is.
Als we moeten gaan namedroppen om je een idee te geven, dan komen The Black Keys steevast als eerste referentie in ons op. De vette gitaarriffs zijn immers niet van de lucht op Without, de vierde plaat van het Milanese trio. Het begint al met wat vintage ZZ Top zou kunnen zijn, die eerste gitaarakkoorden van Ain't no places, no matter, tot er een stem overheen gaat die aan Jack White lijkt te behoren, althans de eerste seconden. Het stoomt lekker voort en dat doet het ook in de overige 13 songs. There Will Be Blood serveert van Mississippimodder doordrenkte blues, hoewel de Po een stuk vertrouwder is voor de heren dan die legendarische Amerikaanse stroom.
Kneel to your slave bevat echo’s van zowel Nine Inch Nails als van het Zweedse Clawfinger, wat overigens geslaagder uitvalt dan je misschien zou vermoeden. Ook als het tempo minder hoog ligt, zoals in My face carved in stone, blijft het duo Auerbach-Carney prominent aanwezig als ijkpunt. Truck vinden wij een tikje minder geslaagd, maar het wordt gelukkig gevolgd door Snout waarin wat traditionelere folkblues aangeboord wordt. Het tempo gaat over de veertien nummers gespreid wisselend omhoog en omlaag en die variatie houdt ons bij de les.
There Will Be Blood verdient met deze release een betere kwalificatie dan “gewoon goed”, zoals we albums zonder stinkers doorgaans noemen. Na mode, twee illustere voetbalclubs en de Scala heeft Milaan er een nieuwe parel bij. Het succes van The Black Keys zal dit drietal wellicht niet te beurt vallen, zo zijn nu eenmaal de harde wetten van de muziekindustrie. Onze goedkeuring mogen ze zich alvast op de borst spelden.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.