Evil coast, dat eind vorig jaar uitgebracht werd als single, maakte een opgemerkte entree in de wereld der muziekblogs. Het Zweedse The Mary Onettes wist met dat nummer zelfs (eventjes) de eerste plaats te bezetten op hypem.com, waar je kan zien over welke artiesten en liedjes het meest geblogd wordt.
Het album Hit the waves, waarop we Evil coast terugvinden, kan nu in zijn geheel tot zich genomen worden. En al wie bij Zweeds denkt aan heerlijke popgeluiden, komt alvast niet bedrogen uit. De titelsong bijvoorbeeld kruipt je oren in als een gladde paling. Hoge stemmetjes en samenzang in het refrein, een eenvoudige, herkenbare songstructuur en productionele toetsen die ons doen denken aan Huey Lewis of Alphaville zijn de elementen die een breed publiek lijken te garanderen. Die lijn wordt het hele album lang volgehouden, waardoor je je weliswaar in de jaren ’80 waant, en toch ver weg blijft van bands als The Cure en Joy Divison, vroegere invloeden van The Mary Onettes. Op de vorige twee platen van het viertal zouden dat immers hun belangrijkste inspiratiebronnen geweest zijn. Daar is dit keer alvast heel weinig van te merken.
De interne consistentie die ze aanhouden, is zo opvallend dat het begin van Don’t forget (to forget about me) gewoon een voortzetting lijkt van hoe Years, het liedje dat er vlak voor kwam, klonk. Misschien, beste Zweedse vrienden, is dat nét een tikkeltje teveel. Want, laten we eerlijk zijn, hoe heerlijk de popdeuntjes ook mogen zijn, ze klinken wel erg onderling inwisselbaar. En we kunnen ons voorstellen dat niet weinig mensen de klank ook een tikje gedateerd zullen vinden.
Wie maar niet genoeg kan krijgen van het lichtste uit de eighties, kan zijn hartje ophalen aan dit schijfje. Wie allergisch is aan synthesizers, loopt hier best met een héél wijde boog omheen.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten