Grizzly Bear

Met Veckatimest slaagde Grizzly Bear er 3 jaar geleden in om ons helemaal voor zich te winnen. En in 2006 hadden ze met Yellow house ook al een dijk van een plaat afgeleverd. Je begrijpt dat de verwachtingen dan ook niet minnetjes waren voor het nieuwe album Shields.
De vooruitgestuurde single Yet again (enkele weken geleden nog lied van de week) liet alvast het allerbeste verhopen. Denk aan een zonsondergang aan de stranden van Californië (of een Waddeneiland, voor ons part), jaren ’70 gitaren, meerstemmige refreinen en backing vocals die de hemelse harmonieën van The Beach Boys benaderen, en je komt zo ongeveer in de buurt van wat Grizzly Bear ons voorschotelt. Want aan al dat idyllische en nostalgische voegen ze ook nog een scheutje dreiging toe, te weinig om echt ongerust te worden maar desalniettemin genoeg om de rust te verstoren. Je zou het de Tim Burton-versie van Avi Buffalo’s What's in it for kunnen noemen.
Op het album hebben we dan al enkele prachtige songs achter de kiezen. Sleeping ute begint misleidend naïef en kronkelt zich dan een weg tussen slingerplanten van gitaren en rollend tromgeroffel van Indianen in grote nood. Nog voor het eind van het nummer daalt een rust neer met gitaargetokkel dat als de diepste harpklanken klinkt, een ladder uitrollend voor de klimmende stem. De luisteraar wordt ietwat verward achtergelaten, in het besef dat wat het ook moge zijn dat hij net gehoord heeft, het nooit eerder zijn trommelvliezen beroerde, en dat misschien nooit meer opnieuw zal doen.
Het op het verkeerde been zetten is eens te meer, zoals op de vorige platen van deze band, een handelsmerk dat met eer gedragen wordt. Om dat doel te bereiken worden niet alleen het klassieke trio van gitaren, bas en drums ingezet, maar ook blazers en synthesizerklanken. Adelma, amper een minuut lang, is de psychedelische soundtrack bij Das Boot en The hunt lijkt een ballad, weliswaar één waarop de neefjes van CocoRosie zich hebben mogen uitleven. A simple answer drijft op een drumpatroon dat we menen te herkennen van School Is Cool, al doet Grizzly Bear er daarna iets geheel anders mee. Neem eigenlijk om het even welk nummer en het stramien is altijd weer hetzelfde: wat eenvoudig lijkt, vertakt zich als een meerkoppige draak waarvan de koppen tevergeefs werden afgehakt en wat zich weids uitstrekt, valt ineens terug naar bedrieglijke eenvoud.
Of dit album van Grizzly Bear zijn voorganger evenaart of zelfs voorbijsteekt, zullen we pas na enkele maanden luisteren kunnen vertellen, als de gehele rijkdom zich heeft geopenbaard, zoals ook Veckatimest zich mondjesmaat liet kennen. Wel kunnen we je nu al nadrukkelijk en uitdrukkelijk aanraden dit schijfje onverwijld aan je platencollectie toe te voegen. Spijt zul je er nooit van krijgen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.