Democrazy concert: Memoryhouse

Het Canadese Memoryhouse bracht net zijn debuutalbum The slideshow effect uit en de tien nummers uit die plaat kwamen ze woensdagavond voorstellen in de Charlatan in Gent. Democrazy programmeerde hen onder de noemer "Big Next", wat niet hoeft te verwonderen als je ziet welke aandacht ze krijgen op het internet. De vergelijkingen met Beach House zijn niet van de lucht, en we waren dan ook benieuwd of dat een terechte vergelijking is.

In het begin van hun set had het drietal alvast af te rekenen met technische storingen, die uiteindelijk verholpen werden door het leggen van een nieuwe kabel aan de microfoon van zangeres Denise Nouvion. Die storingen hadden tot enige zichtbare irritatie geleid, maar vooral ook de vaart uit de start van hun optreden gehaald. Gelukkig wist de groep de draad met enige humor en zelfrelativering (Nouvion vroeg zich af: "Is it me?") weer op te nemen.Veraf was Beach House niet, al hoorden wij vooral echo's van het soort nineties post-grunge pop waarin Juliana Hatfield en Luscious Jackson erg bedreven waren. De zweverige zang die over de gitaar-, drum- en electronicalijnen geweven werd, riep hardnekkig herinneringen op aan die periode. Bij momenten kwam de muziek in de buurt van post-rock. De meest bepalende factor echt is de zang van Denise Nouvion. Die evoceert heel goed de gewenste sfeer, en is tegelijk ook de beperking waar Memoryhouse voorlopig nog tegenaan botst. De vele langgerekte klinkers (vooral de "aaaaaaa(h)" -soms onder de vorm van het Engelse woord "I"-) komen in vrijwel elk nummer terug, en dat maakt dat de songs soms wat onderling inwisselbaar gaan klinken. Nochtans herbergt de muziek zelf wel genoeg variatie. Het is alleen jammer dat het beperkte stemgebruik van de zangeres die liedjes in een nauwer klankspectrum brengt.Uiteindelijk was het in het eerste bisnummer, een cover van Every little thing she does is magic van The Police, pas echt dat het volledige potentieel van de groep tot uiting kwam, vermoedelijk omdat hier eindelijk die langgerekte klinkers achterwege werden gelaten. Op de achtergrond werden we intussen vergast op visuals die door het gebruikte kleurenspectrum (veel blauwtinten, sepia, zwart-wit) en de thema's (antieke beelden, veel water en veel wolken) erg retro aandeden, weliswaar niet altijd even goed bij de muziek pasten en toch in zijn geheel erg toepasselijk waren bij de sfeer die de groep wist te scheppen op het podium.Zo indrukwekkend als Beach House zijn ze (vooralsnog?) niet. Toch liet Memoryhouse geen onaaardige indruk achter.

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.