Honderdvijftig minuten lang schotelt Luchino Visconti ons (mijn kameraad en mij, in concreto) een epos voor over een staalmagnatengeslacht dat tegen de achtergrond van de opkomst van het nazisme in Duitsland verstrikt raakt in een Griekse tragedie. Schotelde, is een juister woord natuurlijk, want de film The damned (oftewel La caduta degli dei - Götterdämmerung) dateert al van 1969.
Visconti neemt zijn tijd, erg zijn tijd soms (de scènes in Bad Wiessee duren wel erg lang vooraleer het "onvermijdelijke" gebeurt, en ook de huwelijksceremonie beslaat naar hedendaagse maatstaven veel te veel tijd), en dat is tegelijk een sterkte én een zwakte. Het verhaal is ijzersterk, zit boordevol verwijzingen naar echt gebeurde, historische feiten en schetst perfect hoe relaties binnen een familie (en binnen het ruimer netwerk) met elkaar vervlochten raken en hoe eenieders lot met dat van de ander verbonden is.
En zo is het dus in de ware betekenis van het woord een Griekse tragedie van een Italiaanse regisseur...
Jamaar, dat is kerstshrek niet hoor!
BeantwoordenVerwijderenNa ongeveer een half uur kreeg ik die indruk ook ja... :D
BeantwoordenVerwijderen('t was trouwens niet met Elke dat ik deze film zag, hoor ; ik denk ook niet dat ze er veel van zou genoten hebben...)