30 september 2020

Bob Mould


Wat ben ik blij dat Bob Mould de energie en de drive teruggevonden heeft van Sugar, de groep waarmee hij in volle grunge keihard toesloeg. Die groep was al een mooie toevoeging aan zijn palmares aan de zijde van Grant Hart met Hüsker Dü

Op Blue hearts, zijn nieuwste plaat, dendert hij door zoals op Sugar's Copper blue. Intro's en outro's worden zoveel mogelijk vermeden of zo kort mogelijk gehouden om de vaart er niet uit te halen. Bovendien bevatten sommige songs ook echt knappe melodieën, zoals Forecast of rain en Leather dreams, het enige echte rustpunt op deze plaat. De echo's van de hoogdagen uit de jaren negentig zijn duidelijkst te horen in Everyth!ng to you en Password to my soul. 's Mans vorige solo-albums waren nooit minder dan goed maar hier spat de energie zo vanaf dat je dit op zijn 59e een nieuw hoogtepunt in zijn carrière mag noemen. 

Gitaarrock is al meermaals dood verklaard doch Mould reanimeert het genre hier alvast springlevend, met een echt punkhart en de energie van een twintiger.

Beluister hieronder het volledige album:

Geen opmerkingen: