Serotonine - Michel Houellebecq
Hoewel ik probeer zoveel mogelijk te vermijden om al dingen te lezen OVER een boek waar ik naar uitkijk, moet ik zeggen dat het weinige dat ik over Serotonine al gelezen had (dat Houellebecq erin de gele-hesjesbeweging voorspelt), heel erg misleidend vind, want het boek gaat daar eigenlijk totaal niet over.
Wat we wel krijgen, is een bij momenten grappig (niet hilarisch grappig uiteraard) en voor zijn doen heel erg toegankelijk boek waarin Houellebecq zijn weinig optimistische visie op leven en maatschappij vorm geeft in een roman waarin ik voor het eerst getroffen word door een soort mildheid of mededogen bij de auteur. Dat klinkt ongelooflijk, maar het maakt het hoofdpersonage (de ik-persoon) heel inleefbaar en je voelt ondanks alles toch sympathie voor de totale mislukking die zijn leven is. Het is vast de combinatie tussen messcherpe analyse (waarbij opnieuw geen heilige huisjes gespaard blijven maar er ook niet baldadig tegen geschopt wordt) en de rake psychologische schets van het hoofdpersonage die maakt dat je als lezer meegenomen wordt als door een krachtige rugwind. Er is geen reden tot juichen maar het hele boek door maakt het je evenmin verdrietig. Je aanvaardt het zoals het is, zoals het voor dit ene personage is, zonder te veralgemenen, noch zonder de illusie te koesteren dat het een uitzonderlijk verhaal betreft.
Voor mij is dit één van zijn beste boeken en het binnensluipen van dat wat ik niet anders dan een zekere mildheid kan noemen, is daar een niet onbelangrijk aspect van. Waar Houellebecq vaak meedogenloos hard kan zijn, toont hij in dit boek iets van kwetsbaarheid zonder aan kracht en scherpte in te boeten.
Karakter - Ferdinand Bordewijk
Hoewel ik de verfilming eigenlijk nooit gezien heb, zag ik toch steeds, bij elke beschrijving, bij elk fragment waarin Dreverhaven voorkomt, de gestalte van Jan Decleir in mijn fantasie. Bordewijk schetst hem zo accuraat dat hij meteen voor het geestesoog verschijnt, en zo bonkig, karaktervol en standvastig als een rots deze figuur is (en ook hetzelfde geldt bijna ook voor Katadreuffe), zo robuust is ook deze roman zelf. Dit boek is geschreven zonder veel franjes, recht-door-zee, als een "unmovable object". Prachtig boek, dit!
Eerste liefde - Ivan Toergenjev
In deze korte roman vertelt Toergenjev het verhaal van een liefde die gedoemd is te mislukken omdat het object (het meisje waarop het hoofdpersonage verliefd wordt) nu eenmaal een spel van aantrekken en afstoten speelt als een volleerd hechtingsgestoord kind. Het loopt dan ook niet zo goed af, maar de prachtige taal waarin dit alles verteld wordt, maakt dit toch een leuk boek om te lezen.
Al wat schittert - Eleanor Catton
Eleanor Catton heeft in dit boek een waarlijk goed geconstrueerd verhaal verteld dat de lezer meesleept en waarvoor ze terecht de Man Booker Prize won. Alles speelt zich af in het negentiende-eeuwse Nieuw-Zeeland waar de goudkoorts heerst en de personages blijken op wonderlijke wijze met elkaar verweven.
Dat dit boek slechts vier en geen vijf sterren krijgt van mij, heeft te maken met de laatste delen, die nogal haastig lijken en die weliswaar meer vragen dan antwoorden bevatten, maar die na een lang verhaal waarin tijd werd genomen voor beschrijvingen en uitdiepingen van de karakters, wel heel kort en snel-snel overkomen...
De moorden in de Rue Morgue en andere verhalen - Edgar Allan Poe
Dit is een mooie verzameling verhalen van Edgar Allan Poe, waarvan weliswaar niet alle mij kunnen bekoren, maar zij die dat wel doen, zijn meteen van de beste kortverhalen die er te vinden zijn. Ik heb als tiener ooit alle kortverhalen van Poe gelezen, dus vele herkende ik, maar een nieuwe lezing ervan was toch aangenaam en leerrijk, omdat ik nu natuurlijk met een andere blik en met meer levenservaring lees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten