10 april 2018

Ho Bear


Wanneer je thuiskomt na een drukke dag op het werk en je niet wil verlagen tot het hersenloos consumeren van inhoudloze tv-programma's als Temptation Island, is er gelukkig nog steeds muziek. Dan hoeven het niet altijd doorwrochte teksten te zijn, complexe songstructuren en instrumenten die over elkaar heen tuimelen. Het is maar goed dus dat Ho Bear daar allemaal niet voor kiest, zonder dat ze vervallen in bubblegum-pop met teksten die door een tienjarige of door de tekstschrijver van K3 zouden kunnen neergepend zijn.
Patterns heet de debuut-EP waar het vijftal uit Kortrijk en Gent mee op de proppen komt. De band ontstond uit de as van J. Keens, ooit nog in een ver verleden J. Keens Balloon Flight (toen eigenlijk Vincent Coomans solo, die overigens ooit nog een huiskamerconcert in mijn huis speelde). Het is duidelijk dat Vincent en co sindsdien een hele mooie muzikale evolutie doorgemaakt hebben, want ik herinner me dat ik hem toen toch nog net iets te braaf klinken vond. 
Op deze EP gaat het quintet niet uit hun dak, dat niet, maar je hoort dat er heel wat kracht schuilt in de band. Het is ingehouden kracht, waardoor het gitaarspel mij heel sterk doet denken aan Crazy Horse, de begeleidingsband van Neil Young, maar dan met de handrem op. Ook in het afsluiten van opener Lower your gun hoor je dat Vincent zich beheerst, dat hij (een beetje zoals Radiohead dat zo magistraal deed in Creep) de song strak aan de teugel houdt en stiltes tot extra noten verheft. 
De zang is erg mooi, in een register dat raakvlakken vertoont met diverse andere artiesten op wiens naam ik net niet kan komen. Telkens dat me overkomt, weet ik dat er iets unieks in zang of muziek ligt waardoor de vergelijkingspunten me ontvlieden. In afsluiter Distance wordt gekozen voor een lager register, niet zonder aan effect in te boeten. Turn of events en vooral titelsong Patterns brengen Horses in herinnering, de ter ziele gegane band van Bert Vliegen (die tegenwoordig met Teen Creeps gelukkig weer het mooie weer maakt).
Omdat ik weet dat zanger Vincent beroepshalve met taal bezig is (hij werkt voor de bibliotheek) en hij al jaren samen is met een meisje dat dit jaar haar tweede dichtbundel uitbracht, was ik ook erg benieuwd of de teksten iets van die achtergrond zouden verraden. Waar zijn vriendin vooral de thema's rouw en ook wel meer en meer aarzelend omgaan met sensualiteit aansnijdt, kiest Vincent hier vooral voor "afstand" als centraal thema, afstand tussen mensen, in relaties (hier is even een snijpunt met de gedichten van zijn vriendin), afstand tot jezelf,... 
Deze EP is een debuut waar wij toch wel even voor recht willen staan. Goeie songs, een uitstekende dosering en variatie maken de vijf proevertjes van dit Kortrijks-Gents vijftal tot een culinair-muzikaal genot. 

Je kan deze EP bestellen via John I'm Only Dancing. Je kan de band live aan het werk zien op volgende plaatsen:
Beluister hieronder alvast de EP:

Geen opmerkingen: