31 december 2018

Twintig parels per maand: december 2018


Zoals gewoonlijk op het einde van het jaar, stel ik deze lijst samen met enkel nummers uit het voorbije jaar. Dat is ook in 2018 niet anders...
Dus als soundtrack bij uw oudejaarsfeestje, zal deze playlist niet misstaan:
  1. Paper cages - Franz Ferdinand: begin dit jaar verscheen Always ascending, best een goeie plaat van de Britten
  2. Ring of love - Gruppo Sportivo: de Nederlanders van Gruppo Sportivo lieten dit jaar ook nog eens van zich horen en dit is een leuk nummer uit hun plaat Great van dit jaar
  3. Sweet release - The Coral: The Coral kennen we natuurlijk allemaal van Dreaming of you maar de band is nog steeds actief
  4. Magic - Simple Minds: de nieuwste plaat van Simple Minds (uit begin dit jaar) begon met twee echt goeie songs vooraleer wat te verzanden. Dit is de opener
  5. This is America - Childish Gambino: heel wat controverse omtrent de video (en het geweld daarin) leverde Childish Gambino alvast een hit op
  6. Feel the love - Kid Cudi, Kanye West and Pusha T: tussen alle releases die in enkele weken uitkwamen waarin Kanye West had, zat ook Kids see ghosts, waaruit dit nummer komt
  7. Penthouse - Wiz Khalifa featuring Snoop Dogg: omdat mijn zoon tot halfweg dit jaar heel erg opliep met Wiz Khalifa, reviewde ik zijn plaat, die 22 songs bevatte maar helaas niet altijd even goed bleek. Deze samenwerking met Snoop Dogg is wel de moeite waard
  8. Cops shot the kid - Nas featuring Kanye West: en nog meer Kanye met deze feature bij Nas
  9. Strangers - Apo Li Kali featuring Bianka Rosa: de opener van de EP van Apo Li Kali klinkt lekker funky
  10. The soul searchers - Paul Weller: ook de modfather bracht dit jaar een nieuwe plaat uit, True meanings, waarvan dit de opener is
  11. Walking all day - Graham Coxon: sinds Graham Coxon uit Blur stapte, heeft hij al heel wat platen uitgebracht. Nu zat er weliswaar een periode van maar liefst zes jaar tussen, maar de soundtrack van The end of the f***ing world was het wachten wel waard
  12. Gallipoli - Beirut: en dit jaar was er eindelijk nog eens een interessante single van Beirut
  13. Suspirium - Thom Yorke: niet enkel Graham Coxon verzorgde een soundtrack, ook Thom Yorke van Radiohead deed dat, voor de film Suspiria. Ik vond nog niet echt de tijd om die soundtrack goed te beluisteren, maar deze song is alvast veelbelovend
  14. Lower your gun - Ho Bear: Ho Bear is de groep van Vincent Coomans die ik al ken van toen hij nog voor Indiestyle schreef en als J. Keens (Balloon Flight) optrad (zelfs één keer in mijn living). Ze brachten dit jaar hun debuut-EP uit en ik ging hen samen met mijn lief aanmoedigen bij de releaseshow in Gent
  15. Red letter - Claw Boys Claw: nog noorderburen die dit jaar opnieuw een mooie plaat uitbrachten
  16. Hey angel - Johnny Marr: de minst controversiële helft van The Smiths, Johnny Marr, zo leer ik via de blog Roen's Ranch, bracht een uitstekende plaat uit in 2018 en een snelle beluistering maakte me alvast warm voor dit liedje
  17. CatVMouse - Buffalo Tom: het was een blij weerzien met de band op Cactusfestival nadat ik al enthousiast was over hun plaat Quiet and peace. Daarbij grijpen ze soms terug naar hun vroegere sound maar bewijzen ze tevens dat ze ook geëvolueerd zijn
  18. Poor imitation of God - John Hiatt: Hiatt is een artiest die ik sinds hem ooit eens live zag op Rock Torhout wel altijd min of meer ben blijven volgen en die met de regelmaat van een klok (goeie) platen blijft uitbrengen
  19. Space cowboy - Kacey Musgraves: jammer dat Roen (zie hoger) zo laat op het jaar zijn eindejaarslijst publiceert, want ik ontdek er elk jaar weer fantastische platen waar ik nog niet eens van gehoord had van artiesten die ik absoluut niet ken(de). Eén van die ontdekkingen dit jaar is deze Kacey Musgraves
  20. Verdwenen vrienden - Frank Vander linden: de frontman van De Mens maakt af en toe eens een solo-album en om zijn hit Jeroen Brouwers schrijft een boek te citeren: "en hij doet dat goed". Ongetwijfeld valt ook u de gelijkenis op met The boxer van Simon en Garfunkel
Beluister hieronder de volledige playlist:

30 december 2018

Liederen van de week 2018

Dit zijn de liederen van de week van 2018:
  1. Nowhere to run - UNKLE
  2. The beauty of belief - Sun Gods
  3. Anyone - Slow Pilot
  4. Motion sickness - Phoebe Bridgers
  5. Pills - St. Vincent
  6. Slowly - Son Lux
  7. Gele blokken - Stikstof
  8. Will I wake - I Am Oak
  9. The castle - Uncle Wellington
  10. Come on momentum - Go March
  11. Window - GoGo Penguin
  12. Bomb thrown - Czarface and MF Doom
  13. The abject - Monkey Juice
  14. Spectral grey walls - Dirk Serries
  15. Talking straight - Rolling Blackouts Coastal Fever
  16. Fuckup - dirk.
  17. Esskeetit - Lil Pump
  18. Lord sleep - Elefant
  19. Go bad with you - The LVE
  20. Action road - Vacation
  21. Amber hands - Lagüna
  22. Us vs them - Spring King
  23. Bubblin' - Anderson .Paak
  24. Four out of five - Arctic Monkeys
  25. Better than that - James
  26. Humility - Gorillaz featuring George Benson
  27. Apeshit - The Carters
  28. Breakup avenue - Budget Trash
  29. Frozen - Wu-Tang Clan
  30. Blueberry jam - Bonnie 'Prince' Billy
  31. God complex - Blood Red Shoes
  32. Works every time - Mini Mansions
  33. T69 collapse - Aphex Twin
  34. Happy man - Jungle
  35. Chequeless reckless - Fontaines DC
  36. Googol - El Yunque
  37. Gig economy - Mush
  38. Now or never now - Metric
  39. Slowed it to a stop - Distance, Light And Sky
  40. Murderboys - Static Party Poses
  41. Come again - Grand Blue Heron
  42. Orange walk - Uncle Wellington
  43. The gypsy faerie queen - Marianne Faithfull featuring Nick Cave
  44. Club is open - Kloothommel
  45. I love it - Kanye West and Lil Pump featuring Adele Givens
  46. Our house - The Calicos
  47. One trick ponies - Kurt Vile
  48. Gorik pt. 1 - Zwangere Guy
  49. Victoria - Bruce Bherman
  50. 2010 - Stikstof
  51. So long, and thanks for all the fish - A Perfect Circle
Beluister ze hieronder allemaal (met uitzondering van Dirk Serries):


Beste albums van 2018: 10 - 1

10. Essential - Soulwax


Je kan de broertjes Dewaele alles vragen en ze doen er hun eigen ding mee. Dat bewezen ze nog maar eens met deze plaat, die ontstond als antwoord op de vraag om een mix te maken voor de BBC van essentiële nummers. Ze namen die opdracht helemaal anders op en maakten een mix van twaalf songs die allemaal rond het concept "essential" draaien. Het resultaat is een plaat waar je blij van wordt.

9. In a poem unlimited - U.S. Girls


Als er één plaat is die verdient dat u goed naar de lyrics luistert, is het deze wel, want de verhalenvertelster in Meghan Remy is op zijn best op deze plaat en de verhalen zijn diep geworteld in de hedendaagse (Amerikaanse) wereld. Of het nu over #MeToo gaat of over de nalatenschap van president Obama, ze slaagt erin soms verrassende standpunten in te nemen en zo ontstaan boeiende verhalen.

8. C'est la vie - Phosphorescent


Eén van de mooiste songs van de afgelopen maanden is toch wel New birth in New England van Phosphorescent, dat op dit album staat. Ik hoorde het vaak op Radio 1 voorbijkomen en telkens werd ik er opgewekt van. Deze plaat siert door eenvoud.

7. Now only - Mount Eerie


Het tweede deel van het tweeluik dat vorig jaar begon met het prachtige A crow looked at me leek me eerst iets minder te bekoren, maar kan eigenlijk niet los gezien worden van de voorganger. Onderwerp is nog steeds de rouw om zijn aan kanker overleden vrouw, maar dit keer voel je dat er al wat meer afstand gekomen is en dat er dus plaats is voor meer dan alleen maar verdriet. Sinds de nieuwste inzichten (nu ja, nieuw, ze zijn intussen toch ook al zo'n twintig jaar oud) het fasenmodel van Kübler-Ross naar de prullenbak verwezen en ik vooral onthoud dat rouw gaat over het opnieuw opbouwen van mentale, cognitieve constructies waarin je je plaat ten opzicht van wat je verloren hebt, herdefinieert, hoor ik in platen als deze dus dat er een nieuwe verhouding tot de verlorene ontstaan is. Phil Everum stond ook weer meer open voor de buitenwereld en dat resulteert in het hoogtepunt Two paintings by Nikolai Astrup.

6. American utopia - David Byrne


Van alle "oudere knarren" die nog steeds mooie platen uitbrengen, hoeft het wellicht niet te verwonderen dat David Byrne, die toch altijd al voor het experiment te vinden was, er het best in slaagt zeer relevant te klinken en hij maakte van zijn generatiegenoten de beste plaat dit jaar. Zowel muzikaal als tekstueel (Dog's mind) verkent hij nieuwe paden en dat doet hij met zoveel verve dat je niet anders dan bewondering voor deze man kan voelen.

5. Aviary - Julia Holter


Anderhalf uur lang, het is uitzonderlijk tegenwoordig, duurt deze plaat. En vrijwel niets bereidt je voor op de ongelooflijke trip die je zal maken, waarbij Julia Holter het experiment opzoekt en alle hokjes, vakjes en regels kiepert ze vakkundig overboord. Dat is op zich geen garantie voor een goed album natuurlijk, je dreigt immers ook heel erg de mist in te gaan. Maar Julia weet een plaat te maken die de verwarring van deze tijden vat en die een overstijging van wat we kennen en verwachten inhoudt. Het is daardoor ook een moeilijke plaat, die van de luisteraar ook iets vraagt, die moeite kost, die zijn geheimen niet zomaar prijsgeeft. Het is een plaat die je bij wijze van spreken moet verdienen.

4. Bu bir ruya - Dirtmusic


Waar Dirtmusic, de samenwerking van Chris Eckman (ex-Walkabouts), Hugo Race (ex-Bad Seeds) en vroeger ook Chris Brokaw (ex-Come) voorheen vooral de Afrikaanse muziek verkenden om te integreren met hun westerse muziekverleden, heeft nieuw derde lid Murat Ertel de Turkse muziek binnengeloodst in hun sound. Het levert meteen hun beste plaat totnogtoe op, want de term wereldmuziek wordt ruimschoots overstegen. Dit klinkt als een liefdesbaby van Robbie Robertson en Daniel Lanois, dit klinkt als de essentie van muziek, uitgepuurd en toch in een modern jasje. Dit is zonder twijfel de plaat waarvoor het label "wereldmuziek" een beperking, een last is, een afschrikwekkend effect kan hebben. Jazeker, de Turkse invloeden zijn hoorbaar, maar overheersen doen ze niet. Dat doet de liefde voor muziek.

3. Komma - Broeder Dieleman


Deze Zeeuw volg ik al een hele tijd, sinds ik hem ooit eens met zijn kompaan als The Bill Calahans live muziek van Bill Callahan zag coveren. Op zijn eigen platen maakt hij folk in het plaatselijk dialect maar net als bij alle goeie muzikanten overstijgt die folk de plaatselijke setting. Er klinkt liefde in door voor de geboortestreek en Broeder Dieleman gaat op zoek naar verhalen die tegelijk lokaal én universeel zijn. En op dit dubbelalbum slaagt hij daar meer dan ooit in. Op het eerste deel van deze dubbelaar vallen de muzikale maturiteit en rijkdom op, die hij naar zijn hand weet te zetten. Op het tweede deel is de hoofdrol weggelegd voor field recordings, die de toon zetten en je doen luisteren, die je die vaardigheid opnieuw lijken aan te leren. En daarmee ontpopt dit deel van de dubbelelpee zich tot een moderne versie van Nacht en ontij van Boudewijn De Groot.

2. I: Levensmoeheid - Every Stranger Looks Like You


Bijna had ik hier mogen schrijven dat er geen enkele plaat is die de tijdsgeest van 2018 beter vat dan deze (maar dat doet de nummer 1 dus toch nog). Op dit eerste deel van wat een tweeluik moet worden, slaagt de band erin om op een EP (want dit duurt alles tesamen amper elf minuten) perfect het gevoel weer te geven wat velen voelen maar weinigen durven toegeven, aan zichzelf of aan anderen. De wereld is immers een plek geworden die vooral heel verwarrend is, waarin we door #fakenews en manipulatie van sociale media maar ook door het zich terugtrekken van iedereen in zijn eigen cirkeltje van gelijkgezinden amper nog weten wat waar is en wat de essentie is, waarin mensen elk historisch besef kwijt lijken te raken en waarin de ongenadige rat race steeds meer slachtoffers eist. Het kan misschien verbazen dat zelfs twintigers een soort levensmoeheid, een burn-out ervaren omdat alles steeds "harder, better, faster, stronger" moet en omdat de eisen voor het leven zo belachelijk hoog liggen en alleen maar versterkt worden door het imago dat je hoedanook creëert van jezelf op sociale media. In een nog nauwelijks te bevatten en te omvatten wereld loopt het individue steeds meer tegen zijn eigen grenzen aan en het is iets wat nu niet alleen meer in non-fictie en literatuur meer en meer vormt krijgt, maar ook platen als deze vertalen dit gevoel en vertellen van de verpletterende zwaarte ervan. Bovendien slaagt Every Stranger Looks Like You erin dat niet alleen tekstueel maar zeker ook muzikaal uitdrukking te geven en dit is dus daarmee bijna de perfecte soundtrackt voor 2018.

1. Pastoral - Gazelle Twin


Bijna, schreef ik daarnet, want Gazelle Twin slaagt er nog net iets beter in om 2018 te vertegenwoordigen. Want deze post-ironische knipoog naar rock en dance is precies wat de meerwaardezoeker nodig heeft en wat de archeoloog later als onmisbaar zal beschouwen om dit jaar, dit tijdsgewricht te begrijpen. Het knip- en plakwerk is zo post-post-modern (tot en met de hoes) dat je meteen voelt dat Gazelle Twin enkele metaniveaus hoger schakelt om een blik te werpen op de wereld vandaag. Het onbegrijpelijke van de huidige tijd, als deelnemer te midden staand van het gebeuren, wordt hier naast het unheimliche geplaatst van een individu dat nergens bijhoort, dat altijd al als een freak beschouwd werd en dat dan maar zelf ging geloven. Gazelle Twin is de Maxinquaye van 2018, het geniale werkstuk van een buitenstaander die nooit of te nimmer zal weten te conformeren en die vanuit die unieke buitenstaanderpositie perfect de vinger op de wond kan leggen.


29 december 2018

Beste albums van 2018: 20 - 11

20. Juliana Hatfield sings Olivia Newton-John - Juliana Hatfield


Deze godin van de gitaarpop uit de jaren negentig covert één van de iconen van de pop uit de vroege jaren tachtig (of waren het de late jaren zeventig?). En daarmee bewijst ze dat de songs van Olivia Newton-John lang niet slecht waren.

19. The prodigal son - Ry Cooder


In feite verdient de hele discografie van Ry Cooder herbeluistering na herbesluitering maar de man liet dit jaar horen dat hij nog lang niet aan zijn pensioen toe is en nog steeds prachtige songs weet te brengen, of het nu eigen composities zijn of covers. Militant politiek is deze plaat niet meteen, maar denk maar niet dat de goed in het gehoor liggende songs geen boodschappen bevatten. De goede verstaander weet waar Ry heen wil en volgt hem vrijwel blindelings, overigens...

18. Songs of praise - Shame


Het chronologisch eerste album dit jaar dat een plaats verdient in deze eindejaarlijst, dateert al van begin januari. Deze Londenaars treden met plezier in de voetsporen van Joy Division (zij zijn overigens niet de enigen in deze lijst) al doen ze dat met humor om de zwartgalligheid die aan Ian Curtis kleeft, te verjagen (de hoesfoto verwijst naar Pet sounds van The Beach Boys).

17. Collapse - Aphex Twin


Toen ik gisteren Heartbreak hi van The LVE de beste EP van het jaar noemde, was ik even uit het oog verloren dat deze van Aphex Twin nog hoger eindigt in mijn eindejaarslijst. Dat is echter geen schande om hierna te stranden, want Aphex Twin is gewoon een genre op zich en is daarin bovendien zo ongenaakbaar goed dat ik denk dat niemand durft in zijn voetsporen te treden.

16. All that reckoning - Cowboy Junkies


Als er één band is die in de luwte jaar na jaar goeie platen blijft maken, is het wel Cowboy Junkies. Ook dit jaar wisten ze het niveau hoog te houden en dat niet enkel in de rustige nummers (hun specialiteit, de stem van Margo Timmins lijkt er wel voor gemaakt) maar ook in bijvoorbeeld Missing children.

15. Image - Whispering Sons


Na Shame is hier nog een band die Joy Division in ere houdt en hoe! De Limburgers weten de herinnering helemaal levendig te maken door bijwijlen te klinken alsof Ian Curtis uit de doden is opgestaan. Het gebrek aan originaliteit dat hen misschien kan verweten worden, wordt ruimschoots gecompenseerd door de sterke songs en de strakke manier van spelen. Dit is een debuutalbum zoals je er maar af en toe een hoort, zeker in onze contreien.

14. For my crimes - Marissa Nadler


Even meende ik Emily Jane White nog eens in uitstekende doen te horen, maar het bleek Marissa Nalder. Deze zangeres weet zo indringend te zingen dat je gedwongen wordt te luisteren naar wat ze te vertellen heeft. En met I can't listen to Gene Clark anymore heeft een zulk een tijdloos mooi nummer gemaakt dat ik haar eeuwig op mijn blote knieën zal danken.

13. Haven - Innerwoud and Astrid Stockman


Ik excuseer me nu al bij wie hieronder de playlist met een selectie uit elk album beluistert voor het feit dat Innerwoud en de sopraan Astrid Stockman meer dan 11 minuten daarvan opeisen, hoewel excuses feitelijk onnodig zijn. Dit is immers het hoogtepunt van de plaat, die ontstond uit de muziek die ze samen maakten voor de voorstelling Medeamaterial. En de emotionele impact van de song komt pas volledig tot zijn recht doordat ze de tijd nemen om de gevoelens die ze willen uitdrukken, ook daadwerkelijk hun enige juiste vorm te laten aannemen.

12. Negative capability - Marianne Faithfull


Laten we hopen dat deze prachtplaat van Marianne Faithfull die al decennia meegaat, niet net als bij David Bowie en Leonard Cohen de voorbode wordt van een overlijden van één van de groten uit de popgeschiedenis. Persoonlijk had ik het niet zo voor deze vrouw, al vind ik sommige van haar songs natuurlijk wel weergaloos. Maar een heel album was meestal toch iets teveel voor me. Maar wat ze dit jaar presteerde, is zo verbijsterend goed dat ik haar eindelijk heb leren waarderen. De manier waarop ze haar eigen songs een nieuw leven geeft, is trouwens al evenzeer de aanschaf van deze plaat waard.

11. Overlast - Stikstof


De Brusselaars van Stikstof zorgen voor de mooiste, spannendste, indringendste hiphop uit onze contreien en dit jaar wisten ze met Overlast vriend en vijand te overtuigen. Ik merk dat ze in menig eindejaarslijst hoog eindigen en dat is geheel terecht want zelden klonk hiphop in onze taal zo doorleefd, zo urgent en zo serieus. Stikstof ademt in alles de stad uit. Brussel mag dan een hellhole heten voor de huidige Amerikaanse president, als je Stikstof hoort, is het duidelijk dat er in gans België geen meer stedelijke sfeer is dan daar (dan is "metropool" Antwerpen slechts een klein broertje dat drammerige aandacht opeist terwijl de grote broer daadwerkelijk de kastanjes uit het vuur haalt en zorgt dat er écht dingen gebeuren). Het wordt tijd dat Vlamingen Brussel leren waarderen en misschien helpt, ondanks de soms rauwe teksten, deze plaat daar wat bij.


28 december 2018

Beste albums van 2018: 30 - 21

30. Cusp - Alela Diane


Wat ik gisteren schreef over Mary Gauthier, geldt zeker voor Alela Diane. The pirate's gospel was zo'n prachtige plaat, het is haast niet te geloven dat ze daarna langzaam uit beeld verdween. Maar begin dit jaar verscheen Alela Diane weer ten tonele in mijn muzikaal leven met het prachtige Cusp.

29. TCBT - Black Tusk


Af en toe vraag ik Mike Keirsbilck van Consouling om een gouden tip binnen het metalgenre en dat heeft nog nooit een misser opgeleverd. De beste metalplaat die hij me dit jaar aanraadde, komt van Black Tusk en het headbangen was dit jaar nooit zo aangenaam dan tijdens deze plaat.

28. Pissing stars - Efrim Manuel Menuck


De oprichter van Godspeed You! Black Emperor en A Silver Mt Zion bracht dit jaar zijn tweede soloplaat uit. Kracht en subtiliteit liggen beide vervat in de post-rock die we voorgeschoteld krijgen en deze plaat had even tijd nodig om haar volle rijkdom prijs te geven. En toen nog maar weinigen Kashoggi kenden, kon je wel al een song beluisteren die over de Saoedische dissidente journalist ging...

27. Daytona - Pusha T


Pusha T mocht zich verheugen op de medewerking van Kanye West. Het bleek een schot in de roos, met heerlijk opwindende hiphop. If you know you know raakt meteen de juiste snaar. De bondigheid van de plaat (iets meer dan twintig minuten) werkt hier alvast in zijn voordeel, want het is eerder een EP maar wel één die de hele tijd je aandacht vasthoudt.

26. Untethered - Willard Grant Conspiracy


In een jaar waarin Nick Cave zelf geen nieuw materiaal uitbracht, biedt deze plaat uitkomst. Deze zwangenzang van de band (na het overlijden vorig jaar van hun frontman) trekt nog eens alle registers open en laat zien waarom deze band mag gelden als een ondergewaardeerde groep.

25. Smote reverser - Thee Oh Sees


Al bij het beluisteren van de plaat fantaseerde ik over hoe Thee Oh Sees deze nummers live zouden brengen. Ik zag ze helaas niet aan het werk (ik ga nog amper naar concerten) maar in mijn hoofd zou dit ongetwijfeld één van de concerten van het jaar geworden zijn.

24. Soul redemption - Flav Martin and Jerry Marotta


Heerlijk relaxed, dit plaatje van twee muzikanten die ik niet kende maar die een indrukwekkende lijst kunnen voorleggen van artiesten waarbij ze al gevraagd werden. "Perhaps we can be persuaded by some margueritas" zingen ze ergens, en bij dat drankje past deze plaat perfect.

23. Memories of Cindy - Palmbomen II


Ik ken niet echt een Cindy, althans niet één waaraan ik herinneringen zou moeten overhouden, maar mocht dat wel zo zijn, dan zou dit album er een mooie soundtrack bij vormen. De 22 songs vormen een mooie symbiose tussen de Nederlandse afkomst van Kai Hugo en zijn huidige verblijfplaats (Los Angeles). Je verwacht dit soort platen niet maar als ze langs komen waaien, weten ze je meteen voor zich te winnen.

22. Starcrawler - Starcrawler


Grunge lijkt intussen al zo lang geleden dat je af en toe schrikt als er toch weer een uitstekende gitaarband opstaat. Starcrawler zweeft tussen Hole en Nirvana en combineert zo jeugdige branie met een gevoel voor goede melodieën. Daar mogen ze best trots op zijn.

21. Heartbreak hi - The LVE


Het is uitkijken naar een volgend full album van deze Vlaamse band maar ze tekenden alvast voor de mooiste EP van het jaar. Bovendien betreft het hier een bijzonder sympathieke groep, die -zo zijn er slechts enkelen- op mijn review reageerden en mij ook feedback gaven, wat altijd leuk is. Reviewen hoeft immers geen eenrichtingsverkeer te zijn.


27 december 2018

Beste albums van 2018: 40 - 31

40. Fenfo - Fatoumata Diawara


De mooiste Afrikaanse plaat die ik dit jaar hoorde (toegegeven: veel heb ik er niet beluisterd) is ongetwijfeld van deze Frans-Ivoriaans-Malinese Fatoumata Diawara. Het is een heerlijk zomerse plaat die doet wegdromen van witte stranden in een heel andere wereld (waar ik nog nooit geweest ben en vermoedelijk ook nooit zal geraken).

39. Combat sports - The Vaccines


"Cuberdon, cuberdon" (de verbastering door mijn stiefdochter van Wetsuit) is hier ten huize en ten huize van mijn lief een klassieker geworden. Sinds die prachtige plaat waarop het terug te vinden is (What did you expect from The Vaccines) had de band mijn aandacht wat verloren, maar dit jaar heroverden ze die met hun nieuwe plaat. Met slechts één tegenvaller blijven ze voorlopig nog even in mijn radar.

38. The thread that keeps us - Calexico


Calexico deed ook dit jaar weer mee voor de prijzen maar alweer een uitstekende plaat. Meer zelfs, ik vind het één van hun beste albums.

37. Gave in rest - Sarah Davachi


De welhaast religieuze ervaring die deze plaat schenkt, is een verademing in een jachtige wereld en maakt het tot één van de bevreemdendste albums die ik dit jaar hoorde. Deze muzikante uit Los Angeles roept Mariabeelden en devotiekaarsen op op haar zestiende plaat al. Ik had nog nooit eerder van haar gehoord, maar wat ben ik blij dat ik haar dit jaar ontdekte.

36. Risha - David Eugene Edwards and Alexander Hacke


De al even religieuze muziek van Edwards blijkt perfect te passen bij het gitaarspel van één der Einstürzende Neubauten. De plaat brengt precies datgene wat je van een samenwerking als deze mag verwachten. Gezien mijn verwachtingen hoog waren en ze behoorlijk ingelost werden, eindigt deze plaat dus zonder twijfel in mijn eindejaarslijst.

35. NGC 1999 - Ben Bertrand


Tot ik begin juni deze plaat hoorde, wist ik niet eens dat er zoiets als een basklarinet bestond, maar deze artiest laat meteen zien dat het instrument in staat is tot ongelooflijke dingen. Dit was zeker één van de mooie ontdekkingen die ik dit jaar deed.

34. The horror - Get Well Soon


De horror waar de titel naar verwijst, zit vaak onderhuids op dit werkstuk van de Duitser Konstantin Gropper. Daarbij schuwt hij bombast niet, waardoor hij soms al eens in de buurt van Muse belandt, dan weer klinkt hij een beetje als The National. De kans dat je hem met één van deze bands verwart, is daarentegen toch wel klein.

33. Felt - Suuns


Suuns lijkt niet zozeer niet te willen kiezen tussen verschillende muziekgenres, ze KUNNEN het gewoon niet en dus maken ze platen waar alles zo een beetje op een hoop gegooid wordt. Het leverde alleszins ook dit jaar weer een uiterst interessante plaat op.

32. Rifles and rosary beads - Mary Gauthier


Sommige artiesten komen ooit eens op je radar en verdwijnen daarna weer ongezien. Heel af en toe duikt zo'n artiest jaren later ineens weer op en dat is precies wat Mary Gauthier bij mij deed begin dit jaar. Haar pleidooi voor eerbied voor soldaten is tegelijk een anti-oorlogsplaat geworden en die dualiteit leverde songs op die bijzonder doorleefd gezongen worden en het waard zijn aandachtig beluisterd te worden. Zorg ervoor dat je de boodschappen niet mist...

31. Ye - Kanye West


Vlak voor de zomer was het ineens weer al Kanye dat de klok sloeg. Naast medewerking aan (korte) albums van anderen, wist hij zelf ook te verrassen met een amper 23 minuten durende plaatje. Dat haalt (uiteraard) niet het niveau van The life of Pablo maar bevat toch heel wat interessants. De tegenstelling tussen het muzikale genie en de pompeuze, zelfvoldane etterbak die hij als persoon lijkt te zijn, zit weer volledig in deze plaat, die vooral op zichzelf focust. En zo verdiende hij ook weer dit jaar heel wat van mijn luisterbeurten.


26 december 2018

Beste albums van 2018: 50 - 41

50. Radyo Siwél - Melissa Laveaux



Zowel de Haïtiaanse roots als de voor onze oren meer traditionele Canadese sound zijn te horen op deze plaat van Melissa Laveaux, toch wel een ontdekking die ik laat op het jaar nog deed.

49. Year of the snitch - Death Grips



De wilde rit die Death Grips ons voorschotelde in juli hoort bij zomerse pretparkbezoeken en festivals.

48. Kyd - Awkward I



De Nederlander Djurre De Haan grossiert in het soort lo-fi waar ik vrolijk van word. Hoewel niet alles even goed is, zijn acht van de twaalf songs van zulke kwaliteit dat ze deze plaats in de eindejaarslijst rechtvaardigen.

47. Transit - Bert Dockx



Dit keer kiest de frontman van Flying Horseman en Dans Dans ervoor om songs te coveren en daar zitten enkele prachtige uitvoeringen tussen. Albatross, I'm on fire, Shadowplay en I shall be released krijgen hier een invulling die de sowieso al sterke songs alle eer aandoet.

46. Warm - Jeff Tweedy



De perfecte winterplaat kwam dit jaar van Jeff Tweedy, frontman van Wilco. Beter dan een kop warme chocomelk of een glühwein...

45. No mercy in this land - Ben Harper and Charlie Musselwhite



De mooiste samenwerking komt van Ben Harper, een man die me nochtans voorheen nooit echt warm kreeg, en blueslegende Charlie Musselwhite. Hoewel ze niet echt van het geijkte bluespad afwijken, is het vooral het spelplezier dat deze plaat de eindejaarslijst in katapuleert.

44. Testing - A$AP Rocky



Het werd niet de beste hiphopplaat van het jaar, maar het werkstuk van A$AP Rocky bevat meer dan genoeg moois. Vanaf opener Distorted records tot de samenwerkingen met Moby, Skepta en FKA Twigs weet hij genoeg te boeien.

43. Silent days - The Bony King Of Nowhere



Deze Gentenaar slaagde er in 2018 alweer in om met een ijzersterke plaat voor de dag te komen. Geen enkel zwak moment valt hier te bespeuren en de melancholie die deze artiest kenmerkt, is weliswaar altijd aanwezig maar wordt verrijkt met andere accenten.

42. 01deas - The Maghreban



House is een te beperkt hokje voor de muziek die deze Brit op ons loslaat. Invloeden uit de jaren tachtig zijn te horen, alsook van jazz, Afrikaanse ritmes en Derrick May. Puik dansplaatje.

41. Old stock - Ben Caplan



De keren dat ik deze Canadees live zag, heeft hij me zodanig weten te charmeren dat ik vermoedelijk geen enkele plaat van hem ooit slecht zou kunnen vinden. Toch verdient deze plaat zijn plekje hier, vooral voor de uptempo songs, want ik moet toch toegeven dat rustiger songs niet zijn sterkste kant zijn.