31 oktober 2014

Twintig parels per maand: oktober 2014



Het einde van de maand is er en dat betekent dat ik jullie hier opnieuw twintig parels presenteer. We steken meteen van wal:


  1. De mooiste tijd van het jaar - Laura Arkana met Peter Broderick: het concert vorige week van Peter Broderick moest ik helaas door ziekte missen, maar deze mooie samenwerking biedt enige troost.
  2. Heel goed nieuws - Spinvis: nog iemand die mooie muziek combineert met prachtige taal in het Nederlands. Het is altijd genieten bij deze man.
  3. Annelie - Daniël Lohues: gezongen in een Nederlands dialect leerde ik dit liedje kennen toen ik op het secretariaat werkte van de school waar ik ook orthopedagoog was. Ik luisterde vaak naar de stream van Kink FM (dat jammer genoeg ter ziele is gegaan, maar in Pinguin Radio een waardige opvolger heeft). Eigenlijk is het een erg eenvoudige song, met eenvoudige tekst, maar toch weet het me te raken.
  4. Een heel klein beetje oorlog - Noordkaap: toen ik meewerkte in de parochie hebben we dit ooit gebruikt in de jongerenviering ter gelegenheid van de Vredesweek. Er zijn momenten waarop Stijn Meuris erin slaagt om de vinger op de heel zere plek te leggen en dit is er één van...
  5. Glamour boys - Living Colour: toen ik dit deze maand nog eens opnieuw beluisterde, viel dat ene zinnetje op dat me onmiddellijk aan Dirk deed denken: "the glamour boys are always on the guestlist". Soms is hij (gespeeld) jaloers omdat ik albums die hij in pre-order aanschaft al beluisterd en besproken heb nog voor ze in zijn brievenbus ploffen. Tja, Dirk, what can I say? :-)
  6. Nearly lost you - Screaming Trees: lang voor Mark Lanegan prachtige solo-albums maakte, speelde hij al bij Screaming Trees, een band die duidelijk thuishoort in het lijstje coole grungegroepen. Hun grootste hit is eigenlijk nog steeds hun beste song, al is de rest ook het ontdekken waard.
  7. Meija - Porno For Pyros: De geschifte bende rond Perry Farrell (die ons al Jane's Addiction had geschonken) wist op zijn debuut de juiste snaar te raken met nummers die van een andere, parallelle wereld leken te komen. En omdat Amerikaanse liedjes niet altijd in het Engels moeten zijn, koos ik voor dit eruit.
  8. Super sharp shooter - The Ganja Kru: in de dagen waarin ik Ten Days Of Techno bezocht (want dat heette toen nog zo), was ik helemaal weg van drum 'n bass. Op de verzamelaar van het festival stond onder andere dit nummer. Het werd één van mijn favorieten van die zomer.
  9. Breakbeat era - Breakbeat Era: deze band uit de entourage van Roni Size maakt minder scherpe drum 'n bass. Hen zag ik ooit live, dankzij een gewonnen dubbelticket, in de Botanique. Ik denk dat het mijn allereerste concert in die prachtige concertzaal was zelfs. Al viel het een klein beetje tegen, af en toe wil ik nog wel eens luisteren naar wat ze op plaat uitbrachten.
  10. Killa bees - Usual Suspects: de drum 'n bass waar ik echter het liefst op danste tijdens feestjes zoals in de Vooruit, is echter loeihard en messcherp en daar is dit dan weer een heel mooi voorbeeld van.
  11. Connected - Stereo MC's: soms hoor je jarenlang een nummer niet meer, leg je het niet op en springt het ineens op een ochtend, onderweg op de fiets, zomaar in je hoofd om er niet meer uit te verdwijnen voor een hele dag. Het overkwam me deze maand met dit.
  12. A girl like you - Edwyn Collins: en eigenlijk gebeurde exact hetzelfde met deze song.
  13. Hey Lord, don't ask me questions - Graham Parker: ook voor Graham Parker won ik ooit concerttickets (alweer een duo-ticket, ik denk dat ik er met Lieve heen ging). Hij trad op in de AB en ze hadden een tribune in de grote zaal gezet, voor een zittend concert. Prachtig optreden van een singer-songwriter die al heel lang meegaat.
  14. Credit - Chuck Prophet: en als we dan toch bezig zijn met singer-songwriters, dan moet deze er zeker ook bij. Chuck Prophet leerde ik in de jaren 80 kennen als frontman van Green On Red. Ook zijn solowerk is meer dan de moeite waard.
  15. Down by the water - PJ Harvey: een dame van een heel bijzonder kaliber is PJ Harvey, die ik ten tijde van To bring you my love (en dus kort na haar samenwerking met Nick Cave) live zag op één of ander festival. Het album had ik eens meegebracht toen we met de jongeren ons lokaal van de parochiale jeugdwerking schilderden. Tot mijn verbazing (toen) vonden ze het maar niks :-)
  16. The funeral - Band Of Horses: is het omdat het bijna november is dat ik ineens hieraan moest denken? Ik weet het niet, ik vermoed zelfs eerder van niet. Wellicht heeft het gewoon te maken met de pracht van de song zelf en het feit dat ik de laatste tijd Band of Horses bij enkele FB-vrienden terug zag opduiken in hun wall.
  17. I'm a long gone daddy - The The: een systematisch onderschatte band is zeker The The. In 1994 brachten ze een album uit met covers van Hank Williams Sr. en die zijn gewoonweg subliem. Ze combineren de ontroerende én geestige (vaak tegelijk) teksten van de Hank Williams met de altijd wat dreigende stem van Matt Johnson.
  18. Help the aged - Pulp: uit hun album This is hardcore is dit de eerste single. Ik meen me te herinneren dat Jarvis Cocker niet altijd even blij was met de immense aandacht die de band na de doorbraak te beurt viel en dat er voor deze plaat gekozen om het allemaal wat minder toegankelijk te maken of dat Cocker in ieder geval wat zwartgalliger was bij het maken ervan. Ze klinkt alvast een stuk donkerder.
  19. Street spirit (fade out) - Radiohead: ik herinner me nog hoe ik op de studio van Lieve ooit, terwijl zij even naar de winkel was, stond mee te zingen met de koptelefoon op, met dit nummer. Ik kende de tekst niet (dat is bij Radioheadnummers soms nogal moeilijk) maar ik zong gewoon eigen tekst van waar ik op dat moment mee bezig was, mee. Ik ging er zo in op dat ik niet doorhad dat ze intussen al terug binnengekomen was en mij kon horen. Ze had veel plezier en hoewel ik meestal degene was die haar plaagde, heb ik hiermee van haar een koekje van eigen deeg gekregen.
  20. Ball of fire - The Orb featuring Lee 'Scratch' Perry: eindigen doen we met dit bijzonder nummer, dat ik ontdekte op een CD die ik uit de bib meebracht. Perry zag ik twee jaar geleden op Les Nuits Secrètes (zie hier). Hij is één van de meest opmerkelijke verschijningen die ik ooit op een podium zag.

Porgy en Bess concert: Sam Baker met Carrie Elkin en Chip Dolan


In het zaaltje van het café Porgy en Bess in Terneuzen speelde Sam Baker woensdagavond een concert in 2 delen, samen met Carrie Elkin en Chip Dolan. Sam Baker is een singer-songwriter die ooit betrokken raakte bij een bomaanslag van Het Lichtend Pad op de trein in Peru. Het Duits gezin dat bij hem zat (vader, moeder en hun zoontje), kwam om. Zelf had hij onder meer gescheurde trommelvliezen waardoor hij doof werd en een verbrijzelde linkerhand. Vooral in zijn eerste plaat, Pretty world, schreef hij daarover. Hij leerde zichzelf tijdens de revalidatie linkshandige gitaar spelen en maakte intussen al vier albums.
Hoewel Sam Baker een begenadigd singer-songwriter is en prachtige songs uit zijn mouw schudt, hoor je na een tijdje ook zijn muzikale beperkingen. Gelukkig worden die ruimschoots gecompenseerd door de twee muzikanten die hij meebracht en die meer afwisseling en vreugde in de set brengen. Zelf is hij al behoorlijk grappig tussendoor, maar de interactie met vooral Carrie Elkin, een dame die niet op haar mondje gevallen is, brengt extra leven in de brouwerij. Chip Dolan lijkt de rustigste van het trio en werd uitgedaagd om Smoke on the water van Deep Purple in te zetten, ook in versies zoals Tom Waits en Randy Newman het zouden spelen of als bruidsmars. Het was verbluffend hoe goed hij daarin slaagde. 
Carrie Elkin bleek tien dagen ervoor getrouwd (met een andere singer-songwriter, Danny Schmidt), hetgeen eveneens aanleiding was tot grapjes en grollen. Baker, die van zichzelf weet dat hij zich soms durft te verliezen in het vertellen tussen de songs door, vertelde over de aanslag. Een prachtig moment was zeker toen na Broken fingers Carrie Elkin het door haarzelf geschreven Dear Sam zong.
Muzikaal zat alles snor. De piano zorgde voor een zacht tapijt waarop de gitaarliedjes van Sam Baker gespreid werden. De gitaar van Carrie Elkin (en éénmaal ook Chip Dolan) en de accordeon die soms door Chip en soms door Carrie bespeeld werden, verbreedden het palet van de liedjes. Eerst leek de set wat traagjes op gang te komen, maar dat beterde vrij snel. De rustige nummers over de aanslag in het tweede deel haalden eventjes de vaart uit het optreden, maar ook nu weer werd tijdig ingegrepen. Na 2 intense en mooie delen mochten de artiesten terugkomen voor twee toegiften.



Setlist:




1. moon

2. juarez (a song to himself)

3. white heat

4. isn't love great

5. peace out (unreleased)

6. dixie / cotton

7. moses in the reeds (unreleased)

8. not another mary

9. ditch

 

10. steel (sam solo)

11. palestine I / palestine II

12. say grace

13. broken fingers

14. dear sam (song van carrie elkin)

15. kitchen

16. orphan

17. waves

18. things change / go in peace

 

19. button by button

20. pretty world

30 oktober 2014

Broeder Dieleman



Twee jaar na zijn debuutalbum Alles is ijdelheid verblijdt Broeder Dieleman ons opnieuw met een langspeler. Gloria werd uitgebracht bij Snowstar Records, waar ook I Am Oak huist. Vorig jaar was er ook al een EP (Klein zieltje) maar de tweede volledige plaat kondigde zich toch aan als rijker en gevarieerder, zo leerden mij de sociale media.
Deze Zeeuw volg ik al sinds ik hem met Soort Van Sven als The Bill Callahans zag in een huiskamer in Middelburg en het is me intussen erg duidelijk dat hij niet alleen veel aandacht heeft voor het lokale dialect en de lokale geschiedenis en folklore, maar ook dat godsdienst een erg belangrijke en bepalende rol speelde in zijn leven. Doorheen alles wat ik van hem lees, bespeur ik een dubbele, getroubleerde houding ten aanzien van religie en ten aanzien van God en dat vertaalt zich ook in de muziek en vooral in de teksten. Religieuze thema's vormen vaak een belangrijk inspiratie en de fascinatie is vermengd met angst en zelfs wat afkeer.
De albumtitel en titelsong alleen al bevestigen die thematiek nadrukkelijk. Ook songs als Leger van de Heer en In excelsis Deo laten er geen twijfel over bestaan. God waart door de liedjes en wordt daar gelukkig afgewisseld door enkele van zijn mooiste schepselen: Aalscholvers en Kauwtje. Onze favoriet op deze plaat is echter Adriana dat heerlijk dreigend tot onweer verwordt en dat eerder dit jaar al eens "lied van de week" werd. Het verhaal bij de clip kan je daar ook lezen. Het is een lied met de zuigkracht van modderige akkers, met de donkerte van bijeenpakkende wolken zwanger van stortbuien en een tekst waaruit wanhoop gutst. Mark Lanegan in het Nederlands, zo lijkt het wel (en dan denken we aan een parel als Bleeding muddy water).
Vogels, ze komen niet alleen in de al twee eerder genoemde songs met vogelnamen als titel aan bod, maar laten zich ook horen tussen en over de piano in In excelsis Deo. Als afsluiter is het een prachtig punt na de hele mooie en met bijzinnen gelardeerde zin die deze plaat uiteindelijk is.

Beluister hieronder het volledige album:


29 oktober 2014

Aphex Twin


De vormgeving van het nieuwe album Syro (ik heb een digipackuitvoering) van Aphex Twin is bijzonder te noemen. Geen fancy hoesfoto's of illustraties, maar een soort langgerekt kasticket van allerlei kosten die gemaakt werden bij het maken en promoten van de nieuwe plaat. Je moet de verpakking ook eerst helemaal openvouwen en bovendien spant het nogal om de cd eruit te krijgen (nu toch nog). Een blik op de tracklist verraadt dat je inspanning moet doen, maar dat is natuurlijk altijd zo bij wat Richard D. James (de man achter het project) uitbrengt. De titels zijn alvast geen makkelijk in de mond te nemen woorden of zinnen. Gelukkig hebben we voor Aphex Twin sowieso andere verwachtingen dan voor eender welke andere artiest.
En dan hebben we het hier nog niet over de muziek gehad. Wat Aphex Twin maakt, valt eigenlijk altijd moeilijk te categoriseren. Ja, het is electronische muziek en in de winkel vind je het doorgaans onder "dance" (al heb ik geen flauw idee hoe je hierop moet dansen). De man is een meester in het bij elkaar knutselen van geluidjes tot je songs krijgt die melodieën laten overwoekeren door weerhaakjes, die een klassieke songstructuur voortdurend saboteren met blieps die de luisteraar een oncomfortabel gevoel geven. Het vraagt dan ook een wat geoefend oor om doorheen die "ruis" heen te horen welke prachtige muziek hij maakt. En om te horen hoe warm deze op het eerste gehoor nochtans wat kille muziek kan zijn: Produk 29 is een prachtig voorbeeld van hoe je met wat inspanning warmte kan horen om je in te koesteren.
Als ik toch een vergelijking moet maken, dan zou het met pioniers Kraftwerk zijn. Ook de Duitsers slagen erin tegelijk afstandelijkheid én menselijke warmte op te roepen. En al maken zij het een pak minder lastig om toegang te krijgen tot hun muziek, de manier waarop ze met electronica omgaan, verschilt niet zo heel veel van die van Aphex Twin. Richard D. James is radicaler, dat zeker en vast. Maar sommige geluiden en melodische thema's zoals in 4 Bit 9d Api+e+6 zou je zonder probleem op Kraftwerkplaten kunnen verwachten.
Bij momenten wordt het ook donkerder en verschijnen house en Japanse techno om de hoek: ondanks mijn beperkte kennis van die genres moet ik onwillekeurig aan Chicago house én Ken Ishii denken bij 180db_ dat mooi in de buurt blijft van de lengte van een single. Hier zou ik nog wel weten op te dansen eigenlijk... En vraag je je af wat het Aphex Twin-equivalent is van een uptempo stadionsong dan moet je zeker eens luisteren naar CIRCLONT6A (Syrobonkus mix). Exact zes minuten duurt de pret en de vleugjes drum 'n bass die de goede verstaander kan ontwaren, krijg je er voor niks bovenop.
Bijzonder is toch wel dat het album afsluit met een liedje dat van Nils Frahm had kunnen zijn. Aisatsana drijft op een minimalistische piano en biedt na bijna een uur een écht, intens rustpunt.


Beluister hieronder het volledige album:

28 oktober 2014

Follia!


Met zeven muzikanten (en een hoop gastmuzikanten, waarvan Bart Maris wellicht het bekendst is) maakt Follia! op hun derde, titelloze album folk dat mooi buiten de lijntjes kleurt. Dat hoeft niet te verwonderen als je weet dat sommige muzikanten hun roots in de jazz hebben en Gabor Vörös met Humble Grumble al bewijst dat hij Frank Zappa tot zijn absolute helden rekent.
Beginnen doen we met een lieflijk gezongen (H)Eden. Het erg zomerse Nunca olvidaré doet ons terugdenken aan de zalige hoogdagen van Mano Negra terwijl Dabba dabba eerder thuishoort op de solo-albums van Manu Chao. In het laatstgenoemde sluipt ook een erg kinderliedjes aandoend refrein. De handclaps lenen zich uitstekend voor een feestje rond het kampvuur. Drakendoder daarentegen is een wat traditioneler popfolkliedje zoals we dat van Kadril kennen. L'air du cool, in het Frans en met rap, schurkt aan tegen Manau. De ballade Marieke neemt wat langer de tijd en klinkt een pak ingetogener en verdrietiger. Het verhaal dat verteld wordt, over hoe de Duivel Marieke in zijn macht probeert te krijgen en hoe de Maagd Maria om hulp wordt aanroepen, is een middeleeuwse vertelling over "een jonge deerne zo schoon" in een nieuwerwetser muzikaal jasje.
Middeleeuwse toetsen zitten ook in Cavete waarbij ik spontaan aan Dead Can Dance's album Aion moet denken. Titu klinkt feestelijker, bevat oosterse invloeden en verenigt muziek uit allerlei oude en nieuwere tradities. Meerdere beluisteringen later stip ik het aan als één van mijn favorieten.
In Bye bye Billie (the kid) zucht, gezien de referentie naar Billy The Kid niet onverwacht, een country-invloed mee zonder de song over te nemen. Op die manier vormt het een symbiose tussen Vlaamse en Amerikaanse folk. Persoonlijk vind ik J'envahi la mer wat minder: niet slecht, maar toch niet van het niveau van de rest van dit album. Gelukkig wordt het onmiddellijk gevolgd door Repashuta, waarin rockende gitaren aanvankelijk vooral Sidi h'bibi van Mano Negra lijken te evoceren, tot de andere instrumenten invallen en de diepe blazersgeluiden een mooi contrastrijk nummer opleveren. En het eveneens erg feestelijke en vrolijke Miss K. says no (onvermijdelijk moet ik aan "Computer says no" denken) is de ideale afsluiter. Het klinkt erg retro, jaren 70. Het hoofdthema had een riedeltje van een tv-programma van toen ik klein was, kunnen zijn.
Ik ben mijn collega erg dankbaar met dit album dat ik van hem geschenk kreeg. Follia! kende ik immers niet en het is een ware aanwinst in mijn nochtans al grote muziekcollectie gebleken.

The Twilight Sad


Vier ep’s, vier cd’s, een verzamelalbum en een remixplaat in acht jaar tijd: dat is na het verschijnen van Nobody want to be here and nobody wants to leave de balans voor The Twilight Sad. Voorlopig leverde hen dat nog niet de grote doorbraak op en wij waren benieuwd of de nieuwe worp daar wel in zou slagen.
Dat dit trio uit Schotland komt, kan zanger James Graham absoluut niet verhullen. Zijn opvallend accent verleent de shoegaze van de band een opmerkelijk kenmerk waarmee ze zich onderscheiden van muzikale geestesverwanten. Bovendien klinken ze toegankelijker door zich niet te verliezen in apotheoses van noise. Voorbeeld It never was the same is een gitaarpopsong die het op menig muziekstation niet slecht zou doen. En hoewel Kilsyth, vanwaar de groep afkomstig is, toch een half uurtje rijden van Glasgow is, horen we in Pills I swallow grootsteedse neerslachtigheid en donkere regenpoelen in achterbuurtsteegjes. Het rustige Leave the house twijfelt dankzij de synthesizertoetsen tussen een kerstballade en een sombere mijmering.
Daar ligt dus het probleem niet als we nu geen grote stap voorwaarts voorspellen voor The Twilight Sad. Het ontbreekt hen niet aan goeie songs, wel aan voldoende afwisseling om ons drie kwartier lang te boeien. Daar verandert ook een zoals steeds met zorg vormgegeven hoes weinig aan. Vrijwel hun hele oeuvre lang al voel je dat er misschien wel iets in zit, maar beloftevol verwordt stilaan tot eeuwige belofte en dat is een predicaat dat je als muzikant het liefst achter je zou laten.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

26 oktober 2014

Mijn Bob Dylanjaar (12): Pat Garrett & Billy the Kid


Deze soundtrack is een wat atypischer plaat van Bob Dylan, omdat er afgewisseld wordt tussen instrumentale nummers en gezongen liedjes. Het bekendste is wellicht Knockin' on heaven's door, dat door vele artiesten gecoverd werd.
Al van bij opener Main title theme (Billy) hoor je een mooie samenwerking met Booker T. Het nummer is erg rustig, met mooie zachte, diepe tonen die het geheel meer reliëf geven. Pas in Billy 1 komen de mondharmonica en vooral de stem van Dylan op de proppen. Het is een prachtige song, die erg dicht aanleunt bij de opener van deze soundtrack. 
Eén van mijn favorieten is het bluegrassnummer Turkey chase (het had zo in The broken circle breakdown gekund). En uiteraard is er ook Knockin' on heaven's door dat in deze originele versie zulk een emotionele lading meekrijgt dat de tranen spontaan achter mijn ogen opwellen. Het ritme en de opbouw zitten precies goed om niet te zeemzoeterig te worden, geen effecten na te jagen maar toch effect te hébben.
Wellicht omdat het een soundtrack betreft, is dit niet meteen het beste werk van Bob Dylan en is het een plaat die ik niet zo heel gauw opnieuw zal opleggen, als ik moet kiezen uit zijn hele oeuvre. Toch verdient ook deze plaat om heel af en toe eens in het zonnetje geplaatst te worden.

24 oktober 2014

Lied van de week: week 43 - 2014

Snap out of it - Arctic Monkeys


 
De eerste keren dat ik deze single hoorde, had ik niet eens door dat het om Arctic Monkeys ging. Intussen weet ik wel beter... En vrijwel elke dag sluipt dit liedje wel in mijn hoofd. Dat valt niet meer te negeren, toch?

Je kan het album AM waarop dit liedje te vinden is, nog steeds hier kopen.

Lyrics:

What's been happening in your world?
What have you been up to?
I heard that you fell in love
Or near enough
I gotta tell you the truth…


I wanna grab both your shoulders and shake baby
Snap out of it (Snap out of it)
I get the feeling I left it too late, but baby
Snap out of it (Snap out of it)
If that watch don't continue to swing or the fat lady fancies having a sing
I'll be here waiting ever so patiently for you to
Snap out of it


Forever isn't for everyone
Is forever for you?
It sounds like settling down or giving up
But it don't sound much like you girl


I wanna grab both your shoulders and shake baby
Snap out of it (Snap out of it)
I get the feeling I left it too late, but baby
Snap out of it (Snap out of it)
If that watch don't continue to swing or the fat lady fancies having a sing
I'll be here waiting ever so patiently for you to
Snap out of it


Under a spell you're hypnotized
Darling how could you be so blind?
(Snap out of it)
Under a spell you're hypnotized
Darling how could you be so blind?


I wanna grab both your shoulders and shake baby
Snap out of it (Snap out of it)
I get the feeling I left it too late, but baby
Snap out of it (Snap out of it)
If that watch don't continue to swing or the fat lady fancies having a sing
I'll be here waiting ever so patiently for you to
Snap out of it

19 oktober 2014

De Onderwaterzetting

Honderd jaar zijn gepasseerd sinds de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Het zal niemand ontgaan zijn dat dit overal en niet in het minst in West-Vlaanderen herdacht wordt op alle mogelijke manieren. Muziekclub 4AD uit Diksmuide draagt ook zijn steentje bij en organiseerde zo mee een klein festivalletje met vier optredens in Nieuwpoort om de onderwaterzetting van de IJzervlakte eind oktober 1914 te vieren. Daarmee werd immers de Duitse opmars gestuit en zo zou de IJzerfrontlinie vier jaar lang het toneel blijven van een oorlog die ook nu nog tot de verbeelding spreekt. Amatorski, Marockin’ Brass, Het Zesde Metaal en Ozark Henry maakten hun opwachting in een grote concerttent op de zeedijk.


Amatorski tourde al uitgebreid na de release van From clay to figures eerder dit jaar (ik zag hen al in Brugge) en het drietal is goed op elkaar ingespeeld. Het leverde een set op, meestal gevangen in blauwachtig licht, die enorm veel consistentie vertoont. Terwijl een rookgordijn langzaam van het podium de tent inrolt, weten Inne Eysermans en haar kompanen met vooral songs uit die laatste plaat het publiek dat langzaam binnenstroomt te bekoren. Opvallend is hoe ook grote hit Come home, gezien de thematiek van de brieven vanaf het front erg toepasselijk, een heel ander muzikaal kleedje aangemeten krijgt waardoor het zonder problemen mee opgaat in de sfeer die de post-rock van de Gentenaars intussen herkenbaar maakt. Vanaf opener U-turn tot de laatste noten een uur later worden we ondergedompeld in een parallelle wereld.


Maar liefst vijftien muzikanten telt Marockin’ Brass en die hebben hun roots verspreid over een groot deel van de wereld. Vlaamse, van oorsprong Marokkaanse, zwarte muzikanten: samen maken ze een smeltkroes van muzikale horizonten die bovendien gedoopt wordt in een grote kom jazz. Van wal wordt gestoken met een erg opzwepend en feestelijk nummer en de drie achtergronddansers/muzikanten worden naar voren gestuurd om er hun prachtige gewaden, compleet met een hoedje met rondzwaaiende kwast, te laten bewonderen terwijl ze Noord-Afrikaanse feestgezangen ten beste geven. Het drietal wordt meermaals op het voorplan gezet. Speciaal voor dit evenement werd Gone west gecomponeerd, dat uit heel verschillende delen bestaat en behoorlijk ingetogen begint. De vele blazers wisselen elkaar af in het opeisen van de hoofdrol en de ritmes rollen over elkaar. De chaos lijkt groot tot alles weer op zijn plaats valt. Uiteindelijk bleek deze groep een aangename verrassing.



Hoewel Het Zesde Metaal (dat ik onlangs voor het eerst zag op Leffingeleuren) net een nieuwe plaat uitheeft (Nie voe kinders) kozen ze voor een aangepaste set met nummers die heel vaak gelinkt waren aan oorlog. Niets doen is geen optie werd zelfs aangekondigd als een vrolijk liedje over de oorlog. Een vertaling in het dialect van West-Vlaanderen van Jaurès van Jacques Brel werd gevolgd door een onafgewerkte pianosonate van de Brits-Australische componist Frederick Septimus Kelly die de band dan maar zelf afgewerkt had (en aangevuld met gitaar, bas en drums). Kelly had die immers zelf niet meer kunnen voltooien omdat hij sneuvelde aan de Somne in 1916. Tussenin zaten wel mooie liedjes als Nie voe kinders, Ier bie oes en Genezen. Hun grootste successong, Ploegsteert, de ode aan wielrenner Frank Vandenbroucke, paste dan weer niet in dit kader en lieten ze dus achterwege.




De grote publiekstrekker was Ozark Henry. Met een kakelvers live-album onder de arm besteeg hij samen met een drummer en een jonge toetseniste-zangeres het podium in de tent. Het hele concert werd een strakke, wat minimalistische setting aangehouden, met zwart, het rood van de drums en wit licht, nu eens fel, dan weer zachter. Het zag er allemaal gestileerd uit en ook het wisselen aan de keyboards en het slaan op de floortoms door Piet Goddaer en de zangeres zag er strak uit. De visuele kracht van het geheel kon echter niet helemaal verhullen dat de Kortrijkzaan zowel muzikaal als in zang toch beperkt is, waardoor er na een tijdje wat onderlinge inwisselbaarheid van de nummers optreedt. Zo hoor je dat sommige voorgesprogrammeerde samples en loops doorheen zijn werk terugkomen. Het loopje uit zijn vroegste single Dogs and dogmen, een song die niet in de set zat, herkenden we in een nieuwer liedje en ook de opbouw en de manier waarop de extra percussie ingebed werd, bleken elementen die als argumenten kunnen dienen voor wie beweert dat hij zichzelf toch wat herhaalt. Het merendeel van het publiek echter wist dit bijzonder te smaken en na een bisronde kreeg het trio een staande ovatie.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

16 oktober 2014

Lied van de week: week 42 - 2014

Wear out - Hydrogen Sea


 
Het heeft een tijdje geduurd, maar intussen ben ik dus helemaal gevallen voor deze single van Hydrogen Sea, één van de bands op het geweldige Unday-platenlabel.

Je kan hun EP Court the dark hier kopen.

Lyrics:

My heart, beating, wondering, what if
This fever, outglows, the sunlight, is that it?


Each night, back again, in solitude, the day ends
Shimmering, gleaming, my head spins, endlessly


Sweat it out, sweetly, torment, my body
Hold it out, my drumming heart, in this gaping wound, so softly


Out there in the fading night air
Inside every dying light


My whole, being, withering, dreaming
What if, we’re out of, the stardust, that made us?


Sweat it out, sweetly, torment, my body
Hold it out, my drumming heart, in this gaping wound, so softly


Out there in the fading night air
Inside every dying light


Out there in the fading night air
We'll all wear out

11 oktober 2014

Hyperdub 10.3


Als het op dubstep aankomt blijft Hyperdub tot de absolute toplabels behoren en een verzamelaar van deze platenmaatschappij verwelkomen we hier dan ook op gepaste wijze, met een dansje en een verwachtingsvolle blik. Wie het genre beperkt kent en enkel de radiohits beluistert waarin gebruik gemaakt worden van de typische kenmerken ervan, zal verrast worden.
Immers, de achteloos uitgestrooide pareltjes die onder meer Burial, Kode9 & The Spaceape en The Bug op deze compilatie hebben staan, verkennen de grenzen van het genre dermate dat je je bij momenten afvraagt of dubstep nog wel het juiste etiketje blijft. Gelukkig zijn er ook liedjes als City of God van Walton die het onmiskenbare stempel dragen. Avontuurlijker wordt het echter met Ikonika (Completion V.3) en Phloston Paradigm (Liloo’s seduction). Bij die laatste loert de geest van Aphex Twin om de hoek. In Trying komt Cooly G in de buurt van de laidback drum ‘n bass van 4Hero. De saxofoon in Urban van Dean Blunt mengt film noir doorheen de song en Fatima Al Qadiri maakt iets wonderschoons (Shanxi) dat we met de beste wil niet in een vakje kunnen en willen stoppen. DVA bliept vrolijk los in Reach the devil en bijna acht minuten lang houden Jeremy Greenspan & Borys ons in de ban met een electronische drone die Sunn O))) ook had kunnen maken als iemand hun gitaren had vervangen door laptops. Burial opent deze bloemlezing met het verrassende In McDonalds om halfweg terug te verschijnen met Night bus, dat vertrouwder klinkt.
Net als drum ‘n bass dreigt dubstep voor velen vereenzelvigd te worden met enkele karakteristieken die gretig opnieuw gebruikt worden in een soort formule. Dan is het een zegen voor het genre dat een label als Hyperdub met dit selecte kransje van 23 songs de diversiteit van haar artiesten kenbaar maakt. Er zit nog heel wat leven in, zo blijkt. Voorwaar een goede zaak.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het album:

10 oktober 2014

Foxes In Fiction


Warren Hildebrand, een Canadese singer-songwriter die zich niet traditioneel bedient van gitaar en stem, maakt al audio-collages sinds zijn 15e en noemt zijn project Foxes In Fiction. Vier jaar na debuutalbum Swung from the branches laat hij opvolger Ontario gothic op de wereld los.
Zijn muziek krijgt verscheidene labels mee: ambient, dream pop, shoegaze, experimental en noise. Dat laatste horen wij minder op dit al bij al lieflijk album. Zalig wegdromen is het wanneer hij in Into the fields een eenvoudig symthesizerdeuntje laat terugkeren tot we boven de wolken zijn uitgestegen. Ook Glow (v079) bulkt van het sfeerscheppen en laat onze gedachten de vrije loop. De inname van paddo’s is overbodig met nummers als Shadow's song. Dat de Canadees meerdere registers ter beschikking heeft, bewijst hij in het speelse en aan Curve herinnerende Ontario gothic of in het korte, soundscape-achtige Amanda. Singer-songwritercapaciteiten komen het best tot uiting in de aanvang van afsluiter Altars, dat vanwege de diversiteit onze favoriet is op deze plaat. Als staalkaart van het kunnen van Warren Hildebrand kan dit tellen en wij zouden het de komende maanden maar al te graag zien opduiken in allerlei hippe lijstjes en playlists.
Foxes In Fiction dreigt een goed bewaard geheim te blijven zolang dit niet opgepikt wordt door radiostations of distributeurs die een ruimer bereik hebben. Jammer vinden wij dat want eigenlijk verdient deze man beter. Concertpromotoren die erin slagen hem over de oceaan naar onze contreien te lokken, kunnen rekenen op onze eeuwige dankbaarheid.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:

09 oktober 2014

Lied van de week: week 41 - 2014

Moving on - James


Ik heb hele goede herinneringen aan Sit down van James, een erg mooie single uit 1991 (origineel overigens al eens uitgebracht in 1989). De band is sindsdien platen blijven maken, meestal zonder dat we daar hier veel over hoorden. Dit jaar nog brachten ze La petite mort uit en deze single daaruit bevalt me wel. Bovendien vind ik het een prachtige clip.

Je kan het album La petite mort hier kopen.

Lyrics:

Please don't get me started
Looking backwards to move on.
Strong yet open-hearted,
Accept leaving when leaving's come.


God didn't see it coming,
Never said I love you, hope you knew.
Now my bags are packed and my sails are tacked
And my course is marked by stars,


[2x]
I'm on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on,


Time always unwinding,
All these dead lines in my mind.
Seeds and dreams we planted
Took for granted, didn't prove.


Walking down this road
When my pulse beats slow,
Hope to have you close at hand.
When this cycle ends,
Will it start again?
Will we recognize old friends?


I'm on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on.


I'm on my way,
On my way, on my way, on my way,
Leave a light on,
Leave a little light on.


I'm on my way,
Soon be moving on my way,
Leave a little light on,
Leave a little light on.


I'm on my way,
On my way, on my way, on my way.
Leave a light on,
Leave a little light on,
Leave a little light on.

08 oktober 2014

Gelezen (65)

Driestuiversroman - Bertolt Brecht


Een taai begin, zo vond ik, en moeilijk om er vlot door te geraken, maar dan wordt het wel de moeite waard, want Bertolt Brecht schreef een boek dat trouwens tegenwoordig weer heel actueel leest. Intriges in een wereld waarin een neoliberale ideologie al volop de geesten overneemt maken van dit boek over enkele zakenlieden en hun professionele en persoonlijke wedervaren een al bij al spannend boek. Geen van de personages is volledig slecht en niemand is zonder zonde, dat levert échte personages op. En intussen worden de arbeiders en de minsten in de samenleving vertrapt, als "collateral damage" toen dat woord nog niet bestond.

De wildernis in - Jon Krakauer


Chris McCandless, een 24-jarige avonturier die dood teruggevonden wordt in Alaska, intrigeerde Jon Krakauer in die mate dat hij het avontuur van de jongeman reconstrueerde. Hoewel hij daarbij zijn onderwerp misschien wat teveel romantiseert en wel heel erg benadrukt hoe verschillend hij was van andere avonturiers die door eigen fouten om het leven kwamen in barre omstandigheden, blijft het een lezenswaardig boek. En ik ben benieuwd om (eindelijk) de verfilming (Into the wild), met overigens een bijzonder mooie soundtrack door Pearl Jam-zanger Eddie Vedder, eens te zien.


Carrie - Stephen King


Lang geleden zag ik fragmenten uit de verfilming van dit klassiek horrorverhaal van Stephen King, over een meisje met telekinetische gaven dat het slachtoffer is van jarenlange pesterijen en wanneer de emmer (bloed, letterlijk,) overloopt wraak neemt. Er zit heel veel vaart in het verhaal en eigenlijk was ik met niet al te hoge verwachtingen begonnen hieraan, maar die werden wel overtroffen. En -dat wist ik wel al- Stephen King kàn echt wel goed schrijven.

05 oktober 2014

Lied van de week: week 40 - 2014

Sad lover - Mark Lanegan Band



Eind oktober brengt de Mark Lanegan Band een nieuw album uit, Phantom radio. De eerste single was een beetje wennen, ik vind hem lichtvoetiger klinken dan wat ik de laatste jaren gewoon was van deze man, maar de song valt heel goed te pruimen.

Je kan het album hier alvast bestellen.

Lyrics:

I watch as my sad lover dreams
Out a wave, a hurdling hurricane disaster
We're born and the ghost follows after
I watch as my sad lover dreams

I hate when that red sun goes down
And birds are only shadows on the pavement
And they're breaking up my heart, I can't evade it
I hate when that red sun goes down

Alright

I hate when the red sun goes down
And birds are only shadows on the pavement
And they're breaking up my heart, I can't evade it
I hate when that red sun goes down

I pray for my sad lover's dream
Out swimming Novocain and laughter
And tear's the only gift I love thereafter
I pray for my sad lover's dream

I pray for my sad lover's dream
Come one