The Civil Wars ziet er een sympathiek duo uit. Ze opereren op de grens van alt-country, folk en pop, en vorig jaar al wisten ze enige buzz te creëren op het internet dankzij het mooie I've got this friend. Dat is een zacht popliedje waarin volgens het principe "het gaat niet over mij, maar over een vriend van mij" een mogelijke liefde in de knop bezongen wordt, en het werd toen zelfs nog "lied van de week" op deze blog.
Ook op dit album, Barton hollow, blijft het nummer dapper overeind, tussen heel wat andere rustige, melodieuze en behoorlijk radiovriendelijke liedjes. Ons grootste bezwaar is echter dat het allemaal erg braaf klinkt. Je hoort dat The Civil Wars geen vlieg kwaad willen doen, dat ze niet bijten (en zelfs amper blaffen), dat ze iedereen te vriend willen houden. Eenmaal komen ze wat steviger uit de hoek, in de titelsong Barton hollow, en dan laten ze dat meteen volgen door een braaf instrumentaaltje met wat piano. Misschien waren ze zelf geschrokken? Er staan wel wat leuke liedjes op, zoals het al eerder vermelde I've got this friend en Birds of a feather. En er staat niet echt een slecht nummer op voor we aan de extra’s beginnen.
Twaalf songs telt het album zelf, en die worden daarna gevolgd door vier covers en twee demo-versies van nummers die niet op het album staan. En jammer genoeg moeten we over de covers hetzelfde melden als over zowat de rest van de plaat. Billie Jean (van Michael Jackson) wordt op een minimalistische wijze gecoverd, best aardig, doch allesbehalve onvergetelijk. I want you back is vooral dat laatste. Dance me to the end of love is dan weer wel geslaagd, wellicht omdat Leonard Cohen (die het origineel zong) bij momenten sowieso dicht in de buurt komt van wat The Civil Wars laten horen. De traditional You are my sunshine wordt van zijn ziel ontdaan en vermijden we dan ook liever. Hoeft het nog gezegd dat beide demo-versies niet boven de rest uitstijgen, en dus algauw in de vergetelheid belanden?
The Civil Wars weten na de buzz van vorig jaar met hun full album niet echt te overtuigen, al kunnen we ons voorstellen dat ze, eens ze haar op hun tanden hebben, alsnog op de deur komen kloppen en we wel geneigd zullen zijn hen binnen te laten. Tot dan zullen ze nog wat op de stoep moeten wachten.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten