06 februari 2012

Humo's Rock Rally preselectie in Leffinge

De zesde preselectie van Humo’s Rock Rally 2012 in De Zwerver in Leffinge bracht heel wat genres op het podium, tot zelfs hiphop toe.
Geopend mocht er worden door Januskopf. De jongeman bleek enkel gewapend met zijn gitaar te braaf uit te vallen, en kon enkel in zijn tweede nummer, ‘Indian Summer’ beklijven. Niet toevallig werd hij daarin geassisteerd door een bassist, wat zijn muziek meteen meer body gaf. En zo maakte hij in amper drie nummers al zijn naam waar, maar de balans helde jammer genoeg over naar de verkeerde kant.
Een frisse jongedame uit Gent, bijgestaan door 2 muzikanten maar toch aangekondigd als een solo-artiest: Paper Fox bracht lichtvoetige indietronica met inhoud. Ze stond behoorlijk stevig op het podium en kan bogen op voldragen nummers, en dat kon het publiek erg smaken.
Het viertal Noble Tea bracht het soort indierock waarbij je al eens dreigt uit de bocht te gaan en jezelf te verliezen in bombast. Opmerkelijk was dan ook dat ze erin slaagden om die valkuil te vermijden, zelfs al gingen ze in hun laatste nummer helemaal uit hun dak. Bovendien beschikken ze over een set evenwichtige nummers en zit het met de rockattitude duidelijk snor.
Underground hiphop uit Oostende: Mad Sin was zeker de opmerkelijkste deelnemer aan deze preselectie. Gehuld in een doktersjas leek de frontman op een kruising van Dr. Octagon op steroïden en een bokser. In het eerste nummer zaten flarden drum ’n bass en dubstep, en Mad Sin zweepte het publiek op. In de volgende nummers deden ze steeds meer denken aan Cypress Hill. Drie nummers lijkt me te kort voor hen om iedereen echt mee te krijgen, en hun muziek is atypisch voor dit soort wedstrijd. Desalniettemin gaven ze een gesmaakt optreden.
Bij Soldier Six hoorden we twee nummers lang héél veel potentieel, tonnen rockattitude, heel veel goeie muzikale ideeën en een opwindende uitvoering. Toch stuiterden de songs teveel alle kanten uit, waardoor ze een hyperkinetische verzameling van wel 20 songs leken. In het slotnummer slaagden ze er gelukkig wel in om hun vuile, rauwe rock ook coherentie mee te geven, en toen zag je pas echt wat een goeie band dit is.
Semper Fi had een horde fans, gestoken in een band T-shirt, mee en hun ruime podiumervaring was goed merkbaar. Stevige metalsongs met hele flarden Tool zetten De Zwerver in lichterlaaie, en de übercoole bassist, de wild meppende drummer en de zijn manschappen aanvurende gitarist maken het podium hun thuis. Enkel een gebrek aan variatie kan een struikelblok vormen.
Alweer uit Gent kwam het trio The Glücks, met stevige bluesrock die wil klinken als The Jon Spencer Blues Explosion. Meer dan genoeg attitude heeft deze band, met een gitarist die als een waar podiumbeest uit zijn dak gaat. Ze lappen ook de regels aan hun laars (en wilden hun set al inzetten en zelf aankondigen vooraleer de officiële presentatrice dat kwam doen). Toch ontwaarden we enkel in het derde nummer een echt goeie riff als basis, waardoor de meeste songs wel de feel hadden, maar nog niet de inhoud.
Breathe The Sound, helemaal uit Antwerpen afgezakt, mét fanbase, maakt erg toegankelijke poprock, met samenzang die erg melodieus klinkt en de refreinen radiovriendelijk en catchy maakt. Als u ons referenties zou vragen, komen Milow en Coldplay spontaan op, en we kunnen ons voorstellen dat ze daar erg blij mee zijn.
Alleen met een gitaar op het podium kruipen bleek vanavond niet zo’n best idee. Nelly Ann heeft een mooie stem, kan gitaar spelen, maar mist iets dat haar boven de ontelbare singer-songwriters laat uitstijgen. Dat werd het meest duidelijk toen ze een nummer van Lana Del Rey coverde. Doorleving kan ze nog onvoldoende in het nummer leggen en daardoor blijft ze te weinig beklijvend.
Dirty Harry & His Smelly Harper mocht afsluiten met onversneden blues. Het duo bestond uit een zanger-gitarist, bijgestaan door een sympathieke knul op mondharmonica, die intussen ook de basdrum bediende. Ze klinken dan ook erg basic, en deden ons bij aanvang zelfs wat aan G. Love & Special Sauce denken. Zwakke plek is echter de zang, waardoor ze ondanks de juiste houding en het enthousiasme wat door de mand vielen.

Je vindt dit verslag ook hier op Indiestyle.

Geen opmerkingen: