31 december 2012

Liederen van de week 2012

Ook dit jaar koos ik weer wekelijks een song die me die week ontroerde, die in mijn hoofd kwam te zitten, die ik ergens opmerkte,...
Dat resulteert in dit lijstje:


  1. True blue - Dirty Beaches
  2. AKA... What a life! - Noel Gallagher's High Flying Birds
  3. Hood - Perfume Genius
  4. Oblivion - Grimes
  5. Bad girls - M.I.A.
  6. It starts hear - Peter Broderick
  7. Home again - Michael Kiwanuka
  8. Ammunitia - ME
  9. Gone tomorrow - Lambchop
  10. Gray goes black - Mark Lanegan Band
  11. Bangarang - Skrillex
  12. People help the people - Birdy
  13. You as your were - Shearwater
  14. The shadows are you - Kiss The Anus Of A Black Cat
  15. Conduit - Ben Caplan & The Casual Smokers
  16. Hold on - Alabama Shakes
  17. I'm a bird - Marco Z
  18. Default - Django Django
  19. Little talks - Of Monsters And Men
  20. Leave your body behind you - Richard Hawley
  21. The bird watcher - Imaginary Family
  22. Get free - Major Lazor featuring Amber
  23. We are on fire - CocoRosie
  24. Space - Absynthe Minded
  25. Something in the sky - Mothlite
  26. I'm just me - Diamond Rings
  27. Make it bun dem - Skrillex featuring Damian Marley
  28. The brightest lights - King Charles featuring Mumford & Sons
  29. I know what love isn't - Jens Lekman
  30. Laura - Bat For Lashes
  31. Gun has no trigger - Dirty Projectors
  32. Yet again - Grizzly Bear
  33. Hell broke Luce - Tom Waits
  34. Genesis - Grimes
  35. Only in my dreams - Ariel Pink's Haunted Graffiti
  36. Duquesne whistle - Bob Dylan
  37. Who - David Byrne & St Vincent
  38. In the water - Mon-O-Phone
  39. The gravedigger's song - Mark Lanegan Band
  40. Only a woman - Angus Stone
  41. Without a trace - Fence
  42. XTC - Boys Noize
  43. Beth/Rest - Bon Iver
  44. Lightning bolt - Jake Bugg
  45. Secret days - School Of Seven Bells
  46. Inhaler - Foals
  47. Feels like we only go backwards - Tame Impala
  48. Tell me (what's on your mind) - Allah-Las
  49. I always knew - The Vaccines
  50. If I needed you - The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band
  51. On it - Caspa featuring Mighty High Coup 
  52. Two fingers - Jake Bugg
Mark Lanegan Band (niet verwonderlijk, want hij leverde ook het beste album dit jaar af), Grimes, Jake Bugg en Skrillex haalden het twee keer dit jaar. Vooral bij Skrillex blijf ik opgewonden reageren telkens één van beide nummers door de boxen knalt. En daarom is dit voor mij toch wel dé single van het jaar:

30 december 2012

MS MR


In de lijn van enkele van de mooiste platen van 2012 waarop een gestroomlijnd indiegeluid te horen viel, brengt MS MR met Candy bar creep show een ep uit die in amper 4 nummers weet te overtuigen. Daarbij scheren ze rakelings langs Florence + The Machine in Bones en langs vroege Depeche Mode (zij het met een frontvrouw) in Hurricane.
Het New Yorkse duo releasede al elk nummer eerder via Tumblr en dus bevat dit schijfje niets nieuws voor de hipsters die het internet afschuimen op zoek naar de allernieuwste sensatie. Het internet houdt overigens erg veel van deze band, zo leert ons wat zoeken via Google, welhaast meer nog dan het duo zelf houdt van het wereldwijde web en zijn mogelijkheden om je muziek te verspreiden.
Of die hype zo terecht is, weten we ook na vele beluisteringen nog niet helemaal. We kunnen ons immers voorstellen dat een heel album met deze vrouwenstem sommigen al even erg gaat irriteren als Florence zelve dat bij die mensen gaat doen. Nochtans mogen de songs gehoord worden. Onze persoonlijke favoriet is Dark doo wop dat een oud muziekgenre een modern jasje aanmeet, terwijl een dreigend “This world is gonna burn, burn, burn, burn” gezongen wordt. Het is een eenvoudig nummer, met een intussen ook al overbekende punchline (aan boord van het zinkend schip vieren we feest om onze laatste momenten in vreugde door te brengen). En toch werkt het. Opener Ash tree lane deed ons even denken aan La Roux, die rosse die je wellicht nog kent van In for the kill en Bulletproof. We vinden deze versie een pak beter.
Nog geen kwartier en amper vier nummers heeft MS MR nodig om zichzelf op de muzikale kaart te plaatsen. Voorzichtigheid blijft geboden: een ep is een voorproefje, een album de lakmoesproef. In mei 2013 formuleren we een meer gefundeerde mening, voorlopig knikken we alvast instemmend.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle

29 december 2012

Albums van het jaar 2012: van 10 tot 1

En hier is dan de top-10 van 2012:

10. Twist - Flying Horseman


Ik zag Flying Horseman zowel mét band als solo, en telkens wist Bert Dockx me meer dan te overtuigen. Ook zijn album, Twist, is van zo'n grote klasse dat hij verdient ook buiten onze landsgrenzen opgemerkt te worden. Dockx is immers een begenadigd gitarist (dat bewees hij overigens ook met Dans Dans) en de overweldigende kracht van zijn songs en zijn gitaarspel zou iedereen minstens één keer moeten gehoord hebben, bij voorkeur live...

9. The laughing stalk - Wovenhand


Ik ben een bijna onvoorwaardelijke fan van David Eugene Edwards, sinds ik ooit onverwacht Sixteen Horsepower zag op Pukkelpop. Ook de platen van Wovenhand weten me telkens weer te charmeren, en deze plaat, met productie van Einstürzende Neubauten-lid Alexander Hacke, is één van hun beste, en alvast zowat de meest ruige (en dat kon u hier ook al lezen).

8. Wreck - Unsane


Hoewel ik de laatste jaren meer en meer ben gaan luisteren naar roots/american/alt-country/folk/..., weet ik toch op tijd en stond eens iets ruigers te appreciëren. En dat is nog zwak uitgedrukt voor wat ik voelde voor deze plaat van Unsane, een band waarvan de naam me nog wel iets zei (ergens in de marge van de grunge had ik hen vast al eens opgepikt, zij het vluchtig). De rauwe energie van deze plaat deed me meteen beslissen om erbij te zijn toen ze ook nog eens in Gent kwamen spelen, vlak voor de zomervakantie. De plaat beschreef ik hier al wat uitgebreider.


7. Visions - Grimes


Waar Clock Opera een hele geschiedenis aan muziek versmolt in een hedendaags geluid, wist Grimes nog véél beter muziek te brengen die écht van deze tijd is. De collages die ze maakt, zijn bovendien zo prachtig, dat het album het hele jaar overeind bleef, luisterbeurt na luisterbeurt. Haar optreden op Les Nuits Botaniques schijnt fantastisch geweest te zijn en ik zou haar in het najaar gezien hebben, had ze haar tournee wegens ziekte niet moeten afzeggen... Hopelijk komt ze in 2013 terug naar ons land, en kan ik al dat moois ook nog eens live meemaken.

6. Swing lo Magellan - Dirty Projectors


Er valt niet heel veel meer toe te voegen aan wat ik al eerder schreef over dit album. Dirty Projectors had me met Bitte orca nog niet helemaal overtuigd, maar dit jaar deden ze dat overduidelijk wél!

5. Shields - Grizzly Bear


Na Veckatimest waren de verwachtingen hooggespannen voor het volgende album van Grizzly Bear. Zoals ik in mijn recensie ook al schreef, werkte dat gelukkig niet verlammend en heeft Grizzly Bear ons weten tevreden te houden. Het is het soort plaat waar je bij elke beluistering weer iets nieuws hoort, en alles valt perfect samen in prachtige nummers als Sleeping Ute en Yet again. Dit zijn muzikanten die kunnen experimenteren zonder de melodie uit het oog te verliezen, een waardevol goed is dat.


4. Nowhere or Tammensaari - I Am Oak



Zowel op de Gentse Feesten als in Nijdrop viel het concert van I Am Oak me tegen, en niettemin bleef hun album overeind. Het blijft echt wel genieten (als je je over de speciale stem van de zanger heen weet te zetten tenminste, wat voor sommige mensen bepaald moeilijk bleek...) en I Am Oak verdient deze hoge notering, om redenen die ik eigenlijk niet goed kan uitleggen. Misschien moet u gewoon mijn recensie nog maar eens herlezen.

3. Tempest - Bob Dylan



We komen aan bij de top 3 en die wordt geopend door één van de muzikale helden van menige vriend. Zelf hoor ik Bob Dylan best wel graag, al luister ik relatief weinig naar zijn platen. Dit jaar bracht hij daar verandering in. Misschien is het wel doordat hij niet meer zo nasaal zingt als vroeger, en zeker komt dat doordat zijn plaat gewoonweg absolute topkwaliteit is. 
Dit jaar zag ik overigens hoe de crisis en de economische "oplossingen" die vele mensen en zelfs hele landen (Griekenland het meest uitgesproken) aan de rand en óver de afgrond brachten, eindelijk ook muzikanten ging inspireren. Het wisselvallige album Occupy this album was vooral sympathiek, en verder maakten o.a. Ry Cooder en Bruce Springsteen zich op muzikaal verantwoorde wijze eens goed kwaad. En ook Bob Dylan deed het, in het prachtige nummer Pay in blood
Het volledige album besprak ik ook hier al.

 
Duquesne whistle

2. The seer - Swans



Ik kreeg dit album voor mijn verjaardag, en een betere keuze was amper mogelijk dit jaar (de beste plaat van het jaar had ik zelf al helemaal in het begin van het jaar gekocht). Swans weet een perfecte synthese te maken van alles wat ze voordien al uitbrachten in een dubbelaar die erg lange songs bevat, maar nooit een seconde te lang duurt. Dreiging, demonen, beklemming,... maak uw keuze: het zit er allemaal in, in zulke dosissen dat een psycholoog als ik zich wellicht terecht afvraagt wat M. Gira allemaal meegemaakt heeft in zijn leven, dat hij dit voortbrengt. Dit is het soort plaat dat mijn stelling bewijst dat "lelijkheid" en lijden en pijn en miserie de meest prachtige kunst kunnen voortbrengen. 




No words / no thoughts (uit de DVD bij het album)

1. Blues funeral - Mark Lanegan Band



Al vanaf de eerste beluisteringen wist ik dat de andere artiesten van heel ver zouden moeten komen om dit album nog van de troon te stoten, en hoewel Bob Dylan en Swans behoorlijk dicht in de buurt kwamen, is niemand erin geslaagd om een album te maken dat beter is en vooral indrukwekkender en dieper onder de huid kruipend dan Blues funeral. Dit album (dat ik hier al heel uitgebreid besprak) IS 2012! Dit is zo ongeveer perfectie!



The gravedigger's song

28 december 2012

Albums van het jaar 2012: van 20 tot 11

Het vervolg:

20. Portico Quartet - Portico Quartet


Bijzonder verrassend was dit plaatje, dat ik recenseerde en waar ik na meerdere beluisteringen steeds meer van ging houden, hoewel het op papier niet my cup of tea lijkt (jazz, namelijk...).

19. Adventures in your own backyard - Patrick Watson


Uiteindelijk lukte het me niet om samen met enkele collega-cursisten naar het optreden van Patrick Watson in Brussel te gaan, hoewel ik op basis van zijn toen net verschenen album wel heel graag had willen gaan. Ook zoveel maanden later nog blijft het een heerlijke plaat.

18. Heat - Ansatz Der Maschine


Ik kende Ansatz Der Maschine al van hun debuutalbum, The postman is a girl, dat ik louter op basis van bandnaam, albumtitel en hoes uitleende uit de Gentse bib. Begin dit jaar kreeg ik de kans frontman Mathijs Bertel te interviewen (mijn eerste interview -buiten die voor de "10 platen"-reeks op deze blog zelf- van een muzikant) en de man bleek een aangename, rustige kerel te zijn. De plaat is hun beste totnogtoe en hun try-out concert waar ik naartoe mocht, behoort ook tot de beste die ik dit jaar zag (#7 in mijn concertlijst van dit jaar). Wat ik verder nog over dit album schreef, kan je hier lezen.

17. Advaitic songs - Om


In een week tijd kwam ik dit album zowat overal tegen. Er verscheen ergens iets over in een blogstukje (geen idee meer waar), de hoes was één van de kandidaten in een online wedstrijd om de hoes van het jaar aan te duiden en in de bib bleken ze dit album ook al in huis gehaald te hebben. Thuis werd ik toch wel omvergeblazen door de mengeling van drones, doom en wereldmuziek. Zonder aarzelen noem ik dit album dé ontdekking van het jaar (omdat het compleet nieuw voor me was).

16. Mad about mountains - Mad About Mountains


Ook Mad About Mountains zag ik live (#11 in mijn concertlijst) en het album besprak ik hier. De bevreemdende Myrthe Luyten zou in september trouwens nog met een vriendin een huisconcert spelen in mijn living, maar dat deze band met dit debuut zo hoog eindigt, heeft alles te maken met de americana-sfeer die niet verraadt dat dit om Vlamingen gaat die in een blokhut in de Ardennen gingen opnemen.

15. Dr Dee - Damon Albarn


In mijn jonge jaren deden Blur en Oasis de legendarische "strijd" tussen de Beatles en de Stones nog eens over. Hoe graag ik ook naar Oasis luister, toch vond ik altijd dat Blur de meest creatieve en diverse band was, een band ook die het experiment niet schuwde. Frontman Damon Albarn was daar, zo bleek ook in de jaren nadien steeds duidelijker, de drijvende kracht achter, en hij maakte zelf heel uiteenlopende muziek, niet zelden met succes (denk maar aan Gorillaz). Ook dit werkstuk (waar ik hier al wat uitgebreider over schreef) is zeer de moeite waard, en het doet me eigenlijk wat verdriet te merken dat dit album vrij onopgemerkt bleef dit jaar. Deze plaats is een passend eerbetoon aan een echt goeie plaat!

14. Put your back N 2 it - Perfume Genius


Het duurt niet lang, het is heel eenvoudig en het weet je meteen te raken. Ook de bijhorende clip is tegelijk simpel én aandoenlijk. Hood werd terecht een lied van de week in januari, en het hele album blijft ijzersterk én fragiel tegelijk. Het debuutalbum van Perfume Genius was een beetje aan mij voorbijgegaan, maar de plaat die hij dit jaar afleverde, heeft me helemaal voor deze jongeman gewonnen.

13. Shimmer & glow - Douglas Firs


Ik zag Douglas Firs in het voorprogramma van Thomas Dybhdal, sprak hem aan, mocht hem interviewen, recenseerde zijn debuutplaat en zag zijn release concert in de Gentse Minard. Douglas Firs is een gedreven, talentvolle, ambitieuze jongeman die wel eens zou kunnen uit de schaduw treden van The Bony King Of Nowhere (bij wie hij nu in de band speelt). Daarmee bedoel ik nog niet meteen dat hij zijn "leermeester" al gauw zal weten te overtreffen, maar hij lijkt mij meer dan Bram Vanparys erop gebrand om ook zijn eigen promotie goed in de hand (en in de gaten) te houden, en hij heeft natuurlijk ook al een erg mooi album gemaakt.

12. Ways to forget - Clock Opera


Clock Opera had al behoorlijk wat materiaal op de wereld losgelaten via het internet vooraleer hun debuutalbum eraan kwam. Het recensie-exemplaar raakte verloren in de post (een euvel dat zich wel eens vaker durft voordoen bij bpost, tot mijn en andermans ergernis). Dat is erg jammer, want ik hou er wel van om ook de fysieke drager van een goeie plaat in mijn platen- en cd-kast te hebben. Hoe Clock Opera erin slaagt invloeden uit voorbije decennia aan een hedendaags geluid te koppelen, kan u hier nog eens nalezen.

11. Psychedelic pill - Neil Young & Crazy Horse


Ik geef het toe: ik heb nog niet genoeg naar deze plaat geluisterd om hem helemaal naar waarde te schatten. Vast staat wel dat Neil Young met zijn favoriete begeleidingsband erin slaagt om een dubbelaar af te leveren zoals slechts enkelen dat kunnen. Bij elke beluistering groeit de plaat nog, dus wie weet... Dit album had misschien wel hoger kunnen eindigen in dit eindejaarslijstje...


Wie wel de top 10 haalde, leest u morgen...

27 december 2012

Albums van het jaar 2012: van 30 tot 21

2012 is muzikaal niet het beste jaar, al blijft het me verbazen hoeveel goeie muziek ik ook dit jaar weer kon ontdekken. En er waren natuurlijk enkele vaste waarden die goeie tot zeer goeie platen uitbrachten. 
Voor mij was dit jaar een erg actief muzikaal jaar. Ik reviewde meer dan ooit tevoren albums en concerten, veel meer, én ik interviewde voor het eerst ook artiesten voor Indiestyle (Mathijs van Ansatz Der Maschine, Eric Smout van Democrazy -toegegeven, dat is geen artiest, maar een concertorganisator-, Helder, Gertjan aka Douglas Firs en Vincent van Everyman). Ik organiseerde in het huis waar ik sinds vorig jaar woon, enkele huisconcerten (J. Keens Balloon Flight, Flirty Faces, Sue Me Charlie en Unlock Dialogue) en ik heb de smaak te pakken... Mijn gitaar gordde ik veel te weinig om, mijn zoon kreeg een basic (érg basic) drumstel voor zijn verjaardag. 
Veel goeie platen beluisterde ik veel te weinig (en dat verklaart voor onder meer Jack White, Bat For Lashes, Cat Power, Sigur Ros, Alt-J, Bruce Springsteen, Beach House, Two Gallants, The Tallest Man On Earth, Ry Cooder en Godspeed You! Black Emperor -die in vele eindejaarslijstjes terug komen- wellicht mee waarom ze niet in mijn top 30 voorkomen). Ik zette de lijn om naar meer roots-getinte muziek te luisteren verder, al passeerden er ook weer enkele "hardere" albums (Amenra's Mass V en Unsane's Wreck b.v.) waar ik met plezier naar heb geluisterd. Ook écht rustige muziek (A Winged Victory For The Sullen zag ik live, Nils Frahm leerde ik kennen via Nachtbraker en ik ben erg blij met de digitale aanschaf van ...and darkness came) maakte me blij dit jaar. En zo was het toch vooral genieten, ook al omdat ik intussen steeds beter leer weg te blijven van muziek die me niet boeit...
Maar without further ado is hier het eerste deel van mijn top 30 van albums uit 2012:

30. Standing at the sky's edge - Richard Hawley


Het was erg jammer dat ik niet naar het concert mocht dat Richard Hawley gaf in Brussel, want nadat Nachtbraker (alweer hij...) me dit leerde kennen, bleef ik genieten van dit uitstekend album.

29. The bony king of nowhere - The Bony King Of Nowhere



Mijn review lees je hier. The Bony King Of Nowhere wordt niet met elke plaat beter (ik hou er meer van als hij zoals bij de vorige plaat met een hele band muziek maakt), maar slechter is het toch ook niet...

28. www.itstartshear.com - Peter Broderick



Peter Broderick waagde zich aan een project. Dat is bij muzikanten vaak een hachelijke en risicovolle onderneming, en al bij al breng Broderick het er lang niet slecht vanaf (zoals je ook al hier kon lezen)

27. I predict a graceful expulsion - Cold Specks



Het concert van Cold Specks in de Botanique was prachtig (#10 in mijn concertlijst van 2012) en deze jonge Engelse vrouw heeft een stem waar vele zangeressen (terecht) jaloers op zouden zijn. Het album bleek de beluistering nà het concert aan te kunnen, en staat nog steeds mooi overeind.

26. The diver - Led Er Est



Het platenlabel Sacred Bones Records was een ontdekking voor mij dit jaar. Ze kiezen voor een herkenbare vormgeving op de albums die ze uitbrengen, en ik genoot met name vooral van The horror van Pop. 1280, Open your heart van The Men en dit album van Led Er Est. Ze toerden ook in Europa, maar ik slaagde er niet in één van hun concerten te zien. Ik hoop alvast dat het in 2013 wél eens lukt...

25. Songs about ninjas - Everyman



Vincent is het soort bescheiden muzikant dat te weinig ambitie heeft om het succes te krijgen dat hij verdient, naar mijn bescheiden mening. Zijn debuutalbum gaf ik zonder aarzelen 4/5 op Indiestyle (de recensie lees je ook hier) en ik kijk nu al uit naar het concert dat hij volgend jaar bij mij thuis komt geven...

24. The birds fly low - Creature With The Atom Brain



Hoewel ik al vertrouwd was met Creature With The Atom Brain, wist hun album mij toch aangenaam te verrassen (zie hier).

23. The something rain - Tindersticks



Tindersticks kan natuurlijk maar zelden iets fout doen in mijn ogen, maar dat alleen volstaat niet om bij de beste albums gerangschikt te worden. Vooral in de eerste helft van het jaar luisterde ik vaak naar dit alweer mooie album (waarover ik ook al dit schreef)

22. Reservoirs - ME



Zonder twijfel is dit het mooist voorgegeven album dat ik dit jaar besprak, en gelukkig was ook de muziek erg aangenaam en goed. Minco Eggersman, de man achter ME, nam het album op in een vuurtoren (wat me altijd een beetje doet denken aan de roman Lighthousekeeping van Jeanette Winterson).

21. Django Django - Django Django


Nog niet zo heel lang geleden werd ik betoverd door Vampire Weekend, en dit jaar passeerde een band die hetzelfde doet, maar nog tien keer beter: Django Django. Ze stonden borg voor één van de fijnste singles van dit jaar, en hun hele album is het beluisteren meer dan waard.

Lied van de week : week 52 - 2012

Two fingers - Jake Bugg


 
Jake Bugg is de nieuwste sensatie uit het Verenigd Koninkrijk, en met dit lekker ouderwets klinkend nummer is het niet moeilijk voor te stellen waarom dat zo is. Hij brengt een soort synthese van meer dan 50 jaar Britse popmuziek.

Je vindt dit nummer ook op zijn titelloos debuutalbum, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

I drink to remember, I smoke to forget
Some things to be proud of, some stuff to regret
Run down some dark alleys in my own head
Something is changing, changing, changing

 

I go back to Clifton to see my old friends
The best people I could ever have met
Skin up a fat one, hide from the Feds
Something is changing, changing, changing

 

So I kiss goodbye to every little ounce of pain
Light a cigarette and wish the world away
I got out, I got out, I'm alive and I'm here to stay
So I hold two fingers up to yesterday
Light a cigarette and smoke it all away
I got out, I got out, I'm alive and I'm here to stay

 

Down in the kitchen, drinking white lightning
He's with my momma, yelling and fighting
It's not the first time praying for silence
Something is changing, changing, changing

 

So I kiss goodbye to every little ounce of pain
Light a cigarette and wish the world away
I got out, I got out, I'm alive and I'm here to stay
So I hold two fingers up to yesterday
Light a cigarette and smoke it all away
I got out, I got out, I'm alive and I'm here to stay

 

There's a story for every corner of this place
Running so hard you got out but your knees got grazed
I'm an old dog but I learned some new tricks yeah

 

So I kiss goodbye to every little ounce of pain
Light a cigarette and wish the world away
I got out I got out I'm alive and I'm here to stay
So I hold two fingers up to yesterday
Light a cigarette and smoke it all away
I got out I got out I'm alive and I'm here to stay

 

Hey, hey it's fine
Hey, hey it's fine
Hey, hey it's fine
I left it behind

25 december 2012

Concerten van het jaar: 2012

Dit jaar zag ik meer dan 50 concerten, en ik zag sommige bands zelfs 2 keer dit jaar (Ansatz Der Maschine, Douglas Firs, I Am Oak, Great Mountain Fire -2 dagen na elkaar zelfs-, Flying Horseman en Unlock Dialogue).

Dit waren voor mij de topconcerten, en we tellen af:

15. Zita Swoon - 3/8 - Les Nuits Secrètes: prachtig optreden met de muzikanten uit Burkina Faso waar de groep rond Stef Kamiel Carlens mee samenwerkte

14. Lambchop - 9/3- Botanique: zo blij dat ik hen eindelijk eens zag!

13. A Place To Bury Strangers - 5/5 - De Kreun: een band die ik eigenlijk niet echt kende, maar die me heel goed meeviel...

12. Tiny Legs Tim - 28/11 - café de loge: in een eenvoudige setting (een krap café bijvoorbeeld) zomaar een verjaardagsfeestje/concert meemaken met prachtige bluesliedjes, is een heel leuke ervaring

11. Mad About Mountains - 14/7 - spiegeltent Baudelopark: jammer dat het publiek maar bleef roezemoezen, want deze band is echt wel straf!

10. Cold Specks - 30/9 - Botanique: wát een stem zeg...

9. Spain - 6/12 - Handelsbeurs: niet geheel foutloos concert van één van mijn favoriete bands

8. Unsane - 3/7 - Vooruit: keihard, en ze losten de verwachtingen die ik had naar aanleiding van hun nieuw album in

7. Ansatz Der Maschine - 15/1 - De Kreun (try-out): na mijn interview met Mathijs Bertel mocht ik hierbij zijn en ik zag een fijn optreden. Ik vraag me nog steeds af wat dat wel niet moet geweest zijn met een volle zaal...

6. The Walkabouts - 21/1 - Handelsbeurs: ook al zo één van mijn favoriete bands die ik al heel lang ken, en die niet teleurstelden

5. Great Mountain Fire - 4/8 - Les Nuits Secrètes: de dag nadien stonden ze ook nog eens op het podium, maar dit optreden in een klein kerkje was subliem

4. Ben Caplan - 21/4 - huisconcert KD5: helemaal onverwacht naar Middelburg gereden om de man aan het werk te zien en het werd een waar feest, het wachten méér dan waard!

3. Daniel Johnston + Tommigun - 12/4 - Vooruit:
Dit optreden was een bizarre, intense ervaring. Johnston kan niet zingen en amper een instrument bespelen, en toch weet hij ongelooflijk prachtige melodietjes te schrijven. Het woord genie is misschien wel echt op zijn plaats. 


 
2. Bonnie 'Prince' Billy - 24/1 - Vooruit:
Technisch gezien was het zeker niet foutloos, maar Will Oldham en zijn band weten van hun beperkingen en fouten in één handomdraai een kwaliteit te maken, en omdat een concert meer is dan enkel de muziek, maar ook de beleving, slaagde hij erin een echt topconcert te spelen.


 
1. Dirty Three - 6/6 - AB:
En dat laatste geldt dus nog meer voor Dirty Three, de band rond Bad Seed en violist Warren Ellis. Zó zouden concerten altijd moeten zijn: intens, muzikaal hoogstaand, interactie met het publiek, humor en alsof ze voorbijvliegen en nooit zouden mogen eindigen...

24 december 2012

De Kreun concert: Mark Lanegan (voorprogramma: Flying Horseman solo)


Het was ongetwijfeld het laatste concert voor mij in 2012, en het leek wel alsof ik er bij móest zijn. De derde poging bleek immers de goeie: een accreditatie via Indiestyle kwam er niet en toen ik een kaart kon overkopen had ik eigenlijk al een andere afspraak intussen. Maar toen ik zomaar twee gratis tickets in de schoot geworpen kreeg, overtuigde Elke me alsnog om deze kans niet te laten schieten en zo ging ik samen met Kris naar Kortrijk, allemaal very last minute.


Flying Horseman had ik al eerder gezien, in Nijdrop, toen met zijn band. Zondagavond mocht hij helemaal in zijn eentje openen. Hij deed dat behoorlijk indrukwekkend. Hoe hij in zijn uppie erin slaagt om ook zo luid en verschroeiend te klinken, is wellicht een goed bewaard geheim. Hoedanook, alweer overtuigde Bert Dockx. Hij speelde overigens ook enkele nieuwe nummers (waaronder Landlord, dat het beste laat verhopen voor zijn eerstvolgende release) en eindige met een bijzondere cover van Shadowplay (Joy Division).
Met Blues funeral heeft Mark Lanegan zonder twijfel dé plaat van het jaar gemaakt (nu verklap ik al mijn eindejaarslijstje een beetje natuurlijk...) en dus wou ik de man graag zien. Weliswaar zou hij optreden met enkel een gitarist aan zijn zijde, en dus in de bezetting waarin ik hem in 2010 op Pukkelpop zag. Zijn zware stem en de gitaar van zijn enige metgezel op het podium zijn weliswaar in staat om goeie nummers te brengen, maar ik miste toch de scherpte en de diepte die vooral op zijn meest recente album aanwezig zijn. Het duurde overigens een hele tijd vooraleer hij nummers uit die plaat zou brengen. Het werd meteen vier op een rij met The gravedigger's song, Phantasmagoria blues, Gray goes black en St Louis elegy. Ook bij die songs, die ik intussen door en door ken, ging een deel van het dreigende karakter verloren. Je hoorde wel nog steeds hoe goed ze zijn, al klinken ze op plaat stukken overtuigender. Af en toe kwam de scherpte wel naar boven, zoals in afsluiter On Jesus' program (origineel van O.V. Wright, en ook terug te vinden op Lanegan's album I'll take care of you) of in het 3e bisnummer, Halo of ashes (een nummer dat Lanegan ooit nog met Screaming Trees opnam). Mark Lanegan was overigens mooi begonnen met het kerstnummer Cherry tree carol. Dat nummer opent de EP Dark Mark does Christmas 2012, dat enkel verkocht wordt bij zijn optredens (en waar ik nu dus spijt van heb dat ik toch niet eens ben gaan kijken aan de cd-stand na afloop van het concert).


Ik ben wel blij dat ik Mark Lanegan zo op de valreep nog live zag, en het was zeker niet slecht. In een relatief korte set (1 uur gewone set en 4 bisnummers die in een kwartier gespeeld werden) toonde Lanegan (in déze bezetting) ook zijn beperking. Net als toen op Pukkelpop, had ik ook nu het gevoel dat het ook niet langer had mogen duren vooraleer de balans richting saai zou overgeheld hebben. De variatie, de scherpte, de diepgang, de dreiging,... waar ik zo van geniet op Blues funeral, kwam live slechts af en toe piepen. Jammer is dat...




Don't forget me



Low



The gravedigger's song



Halo of ashes

Ongeletterd concert Unlock Dialogue: nog meer foto's

Prachtige foto's nog van dit concert van Unlock Dialogue, door Bert Pieters: