Verhuizen

Ik haat verhuizen : het is altijd een heel gedoe, en de grote rompslomp zit hem in alle kleine dingen die je meteen ook moet regelen (en ervoor zorgen dat je niets vergeet). Bovendien is het een heel gesleur, uiteenhalen en ineensteken van meubels, herinrichten, alles een plaats geven,... en ontelbare vele dozen verslepen en hopen die binnen een redelijke termijn allemaal uit te pakken. En wat niet uitgepakt geraakt (zeker na meerdere verhuisbeurten), daarvan moet ik me misschien maar eens gaan afvragen hoe zinvol het is om het sowieso nog te bewaren...

En dat verhuizen waaraan ik zo'n hekel heb, moet ik dus de komende maand opnieuw doen. Vreemd genoeg kijk ik er ook (een beetje) naar uit. Het huidig huis is immers te klein geworden, met slechts één slaapkamer voor ons drietjes. Ruimte is hier trouwens toch al een probleem, in dit weliswaar gezellig maar smal huis.

Dat zal dus wel helemaal anders zijn in het nieuwe huis, amper een halve kilometer verderop, maar wel met drie slaapkamers, een ruimere koer, een volwaardige keuken, een volwaardige badkamer met ligbad en een ruimere living. En dan spreek ik nog niet over de kelder, en het berghok buiten.
In de voorbije drie jaren, sinds ik wegging bij mijn ex-vrouw, zijn we immers echt een gezin geworden : mijn dochter, mijn zoon en ik. En die extra levensruimte kunnen we dus heel goed gebruiken, want in tegenstelling tot toen (in hun gevoel kwamen ze -verplicht- op bezoek bij hun vader) wonen ze nu ook hier bij mij, in alle betekenissen van het woord. En al blijft hun moeder de eerste uitvalsbasis (ze zijn daar iets meer dan bij mij, en het is natuurlijk ook hun moeder, dus ik vind het maar normaal en heb daar nooit problemen mee gehad), ze hebben nu echt twee huizen. Dat is fijn, en het nieuwe huis -dat hoor ik aan hoe ze erover praten- zal ook echt hun nieuw huis zijn, met elk een eigen kamer en met het vooruitzicht van een huisdier...
Ik zal blij zijn als de verhuis voorbij is, uiteraard, want dan wonen we -hopelijk zeer lang- in ONS HUIS.