18 augustus 2010

The Wave Pictures


Met een lieflijk folkliedje binnenkomen om het huis weer te verlaten met je mooiste huisraad, is vast geen gebruikelijke inbrekerstruc. The Wave Pictures heeft een EP (Sweetheart) met zes nummers gemaakt waarmee ze er nog in zouden slagen een mooie buit te vergaren.
Enkel in Spanje, Italië en Duitsland brachten ze al hun nieuw album uit (eigenlijk deze EP + zes andere nummers). Bij één van hun singles kreeg je een CD met allemaal
Springsteencovers nadat ze eerder al eens een coveralbum met nummers van Herman Dune opnamen ; om maar te zeggen dat deze groep van alle markten thuis is.
Het zomerkampvuurgevoel en zelfs de vrolijke evangelische jongerenbeweging zijn nooit veraf in het titelnummer, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze heel melig hun liefde bezingen voor hun dra-te-verlaten sweetheart.
Het volgende nummer, Kittens, krijgt een flinke bluesinjectie, maar dan wel het soort blues dat
Fleetwood Mac al eens live durfde injecteren in het beste van hun seventies werk. Je fantaseert er zo de lang uitgesponnen solo's op het eind bij, aangezien ze het zelf na vier en een halve minuut voor bekeken houden. Maar kijk, daar demonstreren ze alweer een ander staaltje van hun kunnen : in I shall be a ditchdigger zijn Nick Cave en The Bad Seeds (zoals die klinken in The curse of Millhaven) duidelijk hoorbaar, al spreken ze hier eerder met twee woorden... Het feestje in de kroeg kan beginnen, maar The Wave Pictures kiezen voor een contemplatief moment : “I was blind and I was drunk ; you didn't mind, that's what you said”. Je voelt met beide ellebogen dat het fout moet aflopen, en inderdaad “you and me, we're not in this thing together, we just get thinner and thinner”. Met Blind drunk leunen ze nu weer dicht aan tegen Daniel Johnston, in wiens voorprogramma ze trouwens al tourden.
Cinnamon baby werpt ons zo'n veertig jaar terug in de popgeschiedenis, met de typische sound van
The Monkees, Jefferson Airplane en The Byrds vermengd tot iets herkenbaar, alsof je dit nummer al jaren kent. Op het slotnummer, American boom, keren we dan weer terug naar singer-songwriters en het zomerkampvuur uit het openingsnummer raakt stilaan uitgedoofd, de laatste koppeltjes slenteren naar hun tent en wie nog overblijft, probeert de anderen te overtroeven qua zieligheid met een verhaal over hoe zijn geliefde hem verliet : “here comes the hurricane, I'll be in my room”. The Wave Pictures wachten op het vliegtuig dat het mooie meisje alsnog brengt, en vroeger gaan ze echt niet slapen...
Door ziekte van één van de bandleden kon hun optreden op het
Brussels Summer Festival niet doorgaan, maar als ze alsnog ergens in uw buurt spelen, loont het de moeite eventuele regenbuien dan wel hittegolven te trotseren...

Deze recensie is ook hier te vinden op Indiestyle.be

En om af te sluiten en de kennismaking te vervolledigen, nog enkele nummers die ze aanbieden op hun website (waar nog veel meer te beluisteren valt) :

Geen opmerkingen: