De zomervakantie is altijd een goeie periode om veel te lezen. Zo las ik de voorbije weken een klassieker, waar ik ooit al eens aan begonnen was, maar na ongeveer 50 bladzijden aan de kant had gezwierd.
Omdat iedereen er de loftrompet blijft over zwaaien, en het boek intussen ook al verstript is, heb ik een nieuwe poging ondernomen. Veel heeft het niet gescheeld of ik had het boek opnieuw voortijdig verlaten, maar doorzetting leek me belangrijk, en werd uiteindelijk beloond.
De avonden van Gerard Reve vertelt op zulke grootse wijze hoe iemand zich avonden na elkaar verveelt, maar niet tot actie overgaat, voortdurend twijfelt en zijn eigen lethargie onmachtig toekijkt, dat je aanvankelijk ook het gevoel krijgt je te vervelen, niet tot de kern door te dringen, iets te missen... Gelukkig schrijft Reve zo virtuoos, dat de inspanning uiteindelijk beloond wordt door de mooie zinnen en de inkijk die je krijgt in hoe lethargie het hoofdpersonage Frits van Egters vooral ook nogal passief-agressief uit de hoek laat komen. De onmogelijkheid van Frits om zijn avonden zinvol te vullen broeit in zijn binnenste tot een isolement van de anderen. Zijn vrienden, zijn ouders, zijn broer en schoonzus : eigenlijk heeft hij met geen van hen écht contact, omdat hij teveel gericht is op het steken met de venijnige angel van zijn mondigheid. Illustratief is hoe hij in de gesprekken met zijn broer steeds moet terugvallen op het onderwerp "kaalhoofdigheid", zonder tot een echt gesprek te komen...
Wie veel actie in zijn literatuur verwacht, loopt hier maar best met een boogje omheen, maar wie op een prachtige manier wil beschreven zien hoe de mens beslist niet altijd het mooiste wezen ter aarde is, is hier enkele avonden zoet mee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten